قرص ریواستیگمین یکی از داروهای اعصاب است که در درمان پارکینسون کاربرد دارد. اگر درمورد بیماری پارکینسون شنیده باشید احتمالا می دانید که پارکینسون یک اختلال سیستم عصبی و پیش رونده است. این بدان معنا است که به تدریج بدتر می شود. اگرچه این بیماری درمان مشخصی ندارد اما برای هریک از تبعات ناشی از بیماری درمان های مجزایی وجود دارد. معمولا پزشکان برای درمان زوال عقلی ناشی از پارکینسون و بیماری آلزایمر داروی ریواستیگمین را تجویز می کنند.
داروی ریواستیگمین برای درمان زوال عقل(اختلال مغزی که بر توانایی به خاطر سپردن، تفکر واضح، برقراری ارتباط و انجام فعالیت های روزانه تأثیر می گذارد و ممکن است باعث تغییر در خلق و خو و شخصیت فرد شود) در افراد مبتلا به آلزایمر (بیماری مغزی که به تدریج حافظه و حافظه را از بین می برد) استفاده می شود.
ریواستیگمین همچنین برای درمان زوال عقل در مبتلایان به پارکینسون (بیماری مغزی و سیستم عصبی با علائم کند شدن حرکت، ضعف عضلانی، تکان خوردن راه رفتن و از دست دادن حافظه) استفاده می شود. ریواستیگمین در گروهی از داروها به نام مهار کننده های کولین استراز قرار دارد. با افزایش مقدار یک ماده طبیعی خاص در مغز، عملکرد ذهنی (مانند حافظه و تفکر) را بهبود می بخشد. برای کسب آگاهی بیشتر درباره تقویت حافظه کلیک کنید.
ریواستیگمین به صورت کپسول و محلول (مایع) از طریق دهان مصرف می شود. معمولاً دو بار در روز با وعده های غذایی صبح و عصر مصرف می شود. دستورالعمل های برچسب نسخه خود را با دقت دنبال کنید و از پزشک یا داروساز خود بخواهید تا هر قسمتی را که نمی فهمید توضیح دهد. ریواستیگمین را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید. بیشتر یا کمتر از آن مصرف نکنید یا بیشتر از حد تجویز شده توسط پزشک مصرف نکنید.
پزشک داروی شما را با دوز کم ریواستیگمین شروع می کند و مقدار آن را به آرامی افزایش می دهد، این افزایش بیشتر از هر دو هفته یک بار اتفاق نخواهد افتاد.
اگر از محلول خوراکی ریواستیگمین استفاده می کنید، از داروساز یا پزشک خود نسخه ای از دستورالعمل های سازنده را برای استفاده بخواهید. این دستورالعمل ها را با دقت بخوانید. همیشه برای اندازه گیری دوز خود از سرنگ دوز خوراکی همراه با محلول ریواستیگمین استفاده کنید. اگر در مورد نحوه اندازه گیری دوز محلول ریواستیگمین سوالی دارید، با پزشک یا داروساز خود با مشاوره تلفنی مشورت کنید.
محلول خوراکی ریواستیگمین ممکن است قبل از استفاده مستقیماً از سرنگ بلعیده شود یا با مایع مخلوط شود. آن را با یک لیوان کوچک آب، آب میوه سرد یا نوشابه مخلوط کنید. حتما مخلوط را کاملاً هم بزنید. این دارو را با هیچ مایع دیگری به غیر از موارد ذکر شده مخلوط نکنید. اگر دارو با آب، آب میوه یا نوشابه مخلوط شود باید ظرف 4 ساعت مصرف شود.
قرص ریواستیگمین همچنین برای درمان آلزایمر و زوال عقل بیماری لوئی بادی (شرایطی که در آن مغز ساختارهای پروتئینی غیر طبیعی ایجاد می کند و مغز و سیستم عصبی به مرور زمان از بین می روند) استفاده می شود. هم چنین برای درمان بیماری پارکینسون نیز استفاده می شود. با پزشک خود در مورد خطرات احتمالی استفاده از این دارو برای بیماری خود صحبت کنید.
دوز فراموش شده را به محض یادآوری مصرف کنید. با این حال، اگر تقریباً زمان نوبت بعدی فرا رسیده است، دوز فراموش شده را کنار گذاشته و برنامه دوز معمول خود را ادامه دهید. برای جبران دوز از دست رفته دوبار مصرف نکنید. اگر بیش از چند روز مصرف ریواستیگمین را فراموش کرده اید، قبل از شروع مجدد مصرف با پزشک خود مشورت کنید. احتمالاً باید مصرف آن را با دوز کمتر شروع کنید.
ریواستیگمین ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. در صورت شدید بودن یا از بین رفتن علائم زیر، پزشک خود را مطلع کنید. حالت تهوع، استفراغ، از دست دادن اشتها، سوزش سر دل یا سوء هاضمه، دل درد، کاهش وزن، اسهال، یبوست، ضعف، سرگیجه، سردرد، خستگی شدید، کمبود انرژی، لرزش یا بدتر شدن، افزایش تعریق، مشکل در به خواب رفتن یا خواب عمیق، گیجی. موارد یاد شده عوارض معمول داروی استیگمین است اما برخی از عوارض جانبی می تواند جدی باشد. علائم زیر غیر معمول هستند، در صورت مشاهده هر یک از آن ها فوراً با پزشک خود تماس بگیرید.
در صورت مصرف بیش از حد، علائمی ظاهر خواهد شد مثلا اگر بیمار زمین خورد، دچار تشنج شد، در تنفس مشکل داشت یا نتوانستید او را بیدار کنید، فوراً با اورژانس تماس بگیرید. علائم مصرف بیش از حد دارو شامل موارد زیر است.
پارکینسون یکی از بیماری های عصبی است که با افزایش سن، احتمال آن بیشتر می شود. درمان زودهنگام می تواند به کاهش سرعت پیشرفت کمک کند. برای درمان زودهنگام تشخیص به هنگام لازم است. بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر حرکت تأثیر می گذارد و می تواند علائمی مانند لرزش، سفتی، کندی حرکت و مشکلات تعادل ایجاد کند. در حالی که در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، چندین روش درمانی برای کمک به مدیریت علائم و بهبود عملکرد در بیماران وجود دارد. در این قسمت ابتدا با علائم این بیماری و سپس با برخی از شیوه های مدیریتی آشنا خواهید شد. برای کسب آگاهی بیشتر درباره بیماری پارکینسون کلیک کنید.
یکی از شایع ترین علائم اولیه لرزش است. اغلب فقط در یک اندام و معمولاً در یک قسمت از اندام شروع می شود. بسیاری از افراد ابتدا آن را در انگشتان یا دست تجربه می کنند و گاهی اوقات ممکن است شامل مالش رفت و برگشت بین انگشت اشاره و شست باشد.
با آسیب دیدن ماهیچه ها، یکی دیگر از علائم می تواند کند شدن حرکات باشد. شامل کشیدن پا در حین راه رفتن، دشوارتر شدن بلند شدن از صندلی یا تخت یا کند شدن سایر حرکات باشد. ماهیچه ها سفت می شوند، این امر حرکات را نیز محدود می کند و انجام کارهای عادی و روزمره را سخت تر می کند.
در برخی موارد، حرکات به طور کامل متوقف می شوند. برخی از افراد پلک زدن یا تکان دادن بازوهای خود را غیرممکن می دانند. این امر بر روی حالت چهره نیز تأثیر می گذارد. اخم کردن، لبخند زدن یا انجام حرکات کوچک دیگر در صورت ممکن است سخت باشد.
دست خط هم تغییر می کند. گرفتن قلم یا ثابت نگه داشتن قلم برای نوشتن هر چیزی سخت تر است. دست خط اغلب کوچک تر می شود، زیرا تا حد امکان حرکات محدودی انجام می دهید.
علامت دیگر گفتار است. برخی افراد ملایم تر از قبل صحبت می کنند، زیرا در مدیریت ماهیچه های صوتی تلاش می کنند. ممکن است در کلمات کمی تردید وجود داشته باشد. همچنین ممکن است تن صدا به نظر بی احساس برسد، زیرا برای کنترل لرزش ماهیچه های صوتی دچار مشکل می شوید. گاهی لکنت زبان هم در این بیماران دیده می شود.
یکی از اولین مواردی که بیماران هنگام گرفتن تشخیص از پزشک از او سوال می کنند این است که چه چیزی باعث این بیماری شده است؟ پارکینسون بیماری سلول های عصبی است. نورون های مغز در این بیماری شروع به تجزیه و مرگ می کنند که باعث کاهش میزان دوپامین در بدن می شود. زمانی که دوپامین کاهش یابد مغز فعالیت طبیعی خود را از دست می دهد و شما نمی توانید علمکردهای بدن خود را کنترل کنید. برای آگاهی بیشتر درباره عملکرد نیمکره های مغز کلیک کنید.
کمبود استیل کولین کورتیکال به عنوان دلیل دمانس یا زوال عقل ناشی از پارکینسون با ریواستیگمین با مهار قابل برگشت کولین استراز اتفاق می افتد. به این صورت که از تجزیه استیل کولین پیشگیری می کند و باعث افزایش سطح آن در سیستم اعصاب مرکزی می شود. بیماری پارکینسون می تواند منجر به بسیاری از شرایط و مشکلات دیگر شود. در صورت عدم درمان، این عوارض شدیدتر می شوند.
بسیاری از مشکلات بی توجهی به درمان مربوط به سلامت روان است. به یاد داشته باشید که پارکینسون با کاهش دوپامین ارتباط دارد. این ماده شیمیایی طبیعی در بدن است که به تقویت احساس شادی کمک می کند. بی توجهی به درمان می تواند موجب افسردگی کمک کند. برای آگاهی بیشتر درباره هورمون های شادی آور کلیک کنید.
افرادی که سطح دوپامین کمی دارند می توانند از افسردگی و سایر تغییرات خلقی رنج ببرند. خبر خوب این است که دریافت درمان افسردگی می تواند به مدیریت علائم پارکینسون کمک کند. درمان ها معمولاً شامل افزودن دوپامین بیشتر به بدن است که به محافظت از سلول های درون مغز کمک می کند. برای کسب آگاهی بیشتر درباره افزایش دوپامین کلیک کنید.
وقتی شما تحت درمان قرار نگیرید در به خاطر سپردن اتفاقات روزمره یا تمرکز کردن دچار مشکل می شوید. کسانی که مبتلا به پارکینسون هستند در سنین بعدی بیشتر در معرض بیماری زوال عقل قرار دارند. درست است که متاسفانه درمان های کمی وجود دارد که بتواند به این بیماری کمک کند، اما رعایت همین میزان از درمان می تواند به شما در مدیریت پارکینسون و تبعات آن کمک کند.
افراد مبتلا به پارکینسون به اختلالات خواب، به ویژه بی خوابی دچار می شوند. ممکن است در طول شب چندین مرتبه بیدار شوید یا در طول روز به خواب می روید یا با بیدار شدن زود هنگام مشکل پیدا کرده اید. حرکت سریع چشم نیز در برخی از بیماران مشکل ساز است. برای آگاهی بیشتر درباره اختلالات خواب کلیک کنید.
بلعیدن با پیشرفت بیماری برای شما دشوار می شود. بزاق بیشتری در دهان شما ترشح می شود اما کنترل ماهیچه های گلو سخت شده و این مسئله منجر به آب ریزش بیشتر می شود.
همچنین در مورد سایر عملکردها و فعالیت های بدن نیز مشکلاتی وجود دارد. فشار خون به سرعت کاهش می یابد و منجر به احساس سرگیجه و سبکی سر می شود. بیماران بیشتر احساس درد و خستگی می کنند. برخی از انواع اختلالات جنسی و بویایی وجود دارد. این نیز می تواند یک مشکل باشد. برخی از بیماران برای ادرار کردن مشکل دارند، در حالی که برخی دیگر برای کنترل ادرار خود تلاش می کنند. سیستم گوارش کند می شود و دفع مدفوع سخت تر می شود. برای کاهش علائم زوال عقلی ناشی از پارکینسون در مراحل عمیق بیماری از داروی ریواستیگمین تجویز می شود.
1. داروها: انواع مختلفی از داروها وجود دارند که می توانند به مدیریت علائم بیماری پارکینسون کمک کنند. شامل لوودوپا، آگونیست های دوپامین، مهارکننده های MAO-B و داروهای آنتی کولینرژیک می شود. این داروها می توانند به بهبود علائم حرکتی، کاهش لرزش و افزایش تحرک کمک کنند.
2. فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند برای بیماران مبتلا به پارکینسون برای بهبود تعادل، انعطاف پذیری، قدرت و هماهنگی مفید باشد. یک فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه تمرینی شخصی برای کمک به حفظ تحرک و کاهش خطر سقوط ایجاد کند.
3. کاردرمانی: کاردرمانی بر کمک به بیماران مبتلا به پارکینسون تمرکز دارد تا فعالیت های روزانه را راحت تر و مستقل تر انجام دهند. یک کاردرمانگر می تواند استراتژی ها و ابزارهایی را برای کمک به کارهایی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن و نوشتن ارائه دهد.
4. گفتار درمانی: گفتار درمانی می تواند به بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کند تا مشکلات گفتار و بلع را که ممکن است در نتیجه این بیماری ایجاد شود بهبود بخشند. گفتار درمانگر می تواند تمریناتی را برای تقویت عضلات مورد استفاده در گفتار و بلع ارائه دهد.
5. تحریک عمیق مغز (DBS): DBS یک روش جراحی است که شامل کاشت الکترودها در مناطق خاصی از مغز برای کمک به تنظیم فعالیت غیر طبیعی مغز مرتبط با بیماری پارکینسون است. DBS می تواند به کاهش علائم حرکتی و بهبود کیفیت زندگی برخی از بیماران کمک کند.
6. اصلاح شیوه زندگی: ایجاد تغییرات در سبک زندگی مانند حفظ یک رژیم غذایی سالم، فعال ماندن از نظر بدنی، استراحت کافی و مدیریت استرس می تواند به بهبود سلامت کلی و رفاه در بیماران مبتلا به پارکینسون کمک کند.
برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون بسیار مهم است که با تیم مراقبت های بهداشتی خود همکاری نزدیک داشته باشند تا یک برنامه درمانی جامع متناسب با نیازها و اهداف فردی خود تهیه کنند. نظارت منظم و تنظیم درمان ممکن است با پیشرفت بیماری ضروری باشد.
در صورت مشاهده هر یک از علائم یادشده در مصرف داروی ریواستیگمین، بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که با پزشک خود مشورت کنید. علی رغم آنچه درمورد عدم درمان قطعی پارکینسون گفته شد، درمان هایی وجود دارد که به مدیریت علائم و بهبود توانایی های شما در کارهای روزمره تان کمک می کند. برای کسب آگاهی بیشتر در این زمینه از مشاوره روانشناسی کلیک کنید.
دیدگاه ها
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای مورد نیاز نشانه گذاری شده اند*