خوشحال می شویم برای دیدن ویدیوهای مرتبط با بغل کردن کودکان پیج اینستاگرام دکتر فرزاد طباطبایی را دنبال کنید.
بغل کردن کودکان از بدو تولد یکی از مهمترین نیازهای عاطفی و روانی کودکان است. در واقع کودک در هنگام تولد وارد دنیای بیگانهای میشود و هنگامی که در آغوش مادر قرار میگیرد به نوعی امنیت و آرامش به او بازمیگردد. در آغوش گرفتن کودک باعث ایجاد پیوند عاطفی عمیق میان مادر و کودک میشود که این مسئله از بسیاری استرسها، اضطرابها، رفتارهای نابهنجار و اختلالات روانی در بزرگسالی جلوگیری میکند.
در نتیجه شناخت فواید و تاثیرات در آغوش گرفتن کودکان امری ضروری است.از طریق مشاوره کودک می توان در خصوص ویژگی های دنیای کودکان و نیازهای عاطفی و روانی آن ها اطلاعات بیشتری کسب کرد. این عامل مهم در رعایت بهداشت روان کودکان توسط والدین بسیار موثر خواهد بود. برای کسب اطلاعات در زمینه مشاوره کودک کلیک کنید.
از همان روزهای اول بعد از تولد، ارتباط کودک با والدین نقش زیادی در شکل گیری شخصیت و هیجانات کودک دارد. برای کودک ارتباط با مادر به منزله ارتباط با جهان پیرامون است. بنابراین هر قدر این ارتباط عمیقتر و ایمنی بخشتر باشد کودک نسبت به دنیای اطراف و خودش حس اعتماد و امنیت بیشتری را شکل میدهد و زمینه رشــد روانی و عاطفی کودک تقویت می شود.
بنابراین هر قدر تماس والدین با کودک به خصوص تماس فیزیکی مثل نوازش کردن و بغل کردن بیشتر باشد، احساس امنیت و دلــبستگی در کودکان بهتر شکل میگیرد. بر اساس مطالعاتی که از لحظه تولد انجام شده، نوزادانی که در آغوش مادر قرار داده شدند، نسبت به نوزادانی که زمانی دور از مادر قرار داشتند، در دراز مدت احساس امنیت عاطفی بیشتری نشان دادند.
بر اساس مطالعات در زمینه روانشناسی کودک، نوع ارتباط کودک با مراقب از ابتدای دوره تحول، میتواند تا حد زیادی الگوهای ابراز هیجان و روابط در بزرگسالی و احساس ارزشمندی نسبت به خود و دیدگاه کودک نسبت به دنیا را تعیین کند.
والدینی که در طی رشد کودک حضور فیزیکی و روانشناختی کافی دارند، با آنها تعامل مثبت داشته، نسبت به نیازهای اولیه و اساسی کودکان حساس هستند و بیشتر به نیازهای کودک پاسخ میدهند؛ کودکانی را پرورش میدهند که بیشتر در مورد خود احساس ارزشمندی میکنند، عموما نسبت به در دسترس بودن و حمایت مراقب خود اطمینان خاطر دارند و از آنجایی که مراقب در ابتدا برای کودک حکم جهان پیرامون را دارد. به همین ترتیب این کودکان دنیا را جای امن تری میبینند و به احتمال بیشتر روابط بزرگسالی عمیقتر و موفقتری را ایجاد میکنند.
اما والدینی که ارتباط کمتری با کودکان خود دارند یا پاسخگویی و حساسیت کمتری به نیازهای کودک دارند، به تدریج به کودک یاد میدهند که دنیا را کمتر دارای امنیت بداند و در مورد ارزشمندی خود دچار تردید شود. بنابراین این کودکان به طور کلی در سالهای بزرگسالی هم در برقراری ارتباط با دیگران کمتر احساس ایمنی کرده و با احتمال بیشتری در این روابط دچار مشکل خواهند شد.
بغل کردن کودک شاید برای برخی بیاهمیت جلوه کند اما این رفتار با کودک یکی از موثرترین راهها برای نزدیک شدن به فرزندتان است. در اینجا به برخی از تاثیرات بغل کردن کودک میپردازیم.
1. در آغوش گرفتن کودک از طریق تحریک حسی پوست بدن کودک به میزان قابل توجه، در رشد کودک و تحول مغز کودک کمک میکند. بر اساس مطالعات روانشناسی کودک، کودکانی که از تماسهای حسی بغل کردن محروم بودند، مشکلاتی مثل تاخیر در رشد شناختی را نشان میدادند.
2. بغل کردن کودک باعث آزاد شدن هورمونی به نام هورمون اکسی توسین میشود که به هورمون عشق معروف است. آزاد شدن این هورمون باعث افزایش حس علاقه و دلبستگی در کودک و بزرگسال میشود. همچنین ترشح این هورمون باعث تحریک هورمون رشد و کمک به رشد جسمی کودک است.
3. بغل کردن کودک باعث میشود به طور کلی به بدن کودک احساس آرامش بیشتری داده و کودک را برای خواب راحت آماده میکند.
4. در آغوش گرفتن کودک میتواند در کاهش استرس کودک موثر باشد.
5. در آغوش گرفتن کودک میتواند به کودک احساس ارزشمندی و دوست داشتنی بودن از سوی والدین دهد و به این ترتیب باعث افزایش اعتماد به نفس کودکان شود.
6. بر اساس مطالعات با بغل کردن کودک تعداد گلبولهای سفید ترشح شده بیشتر میشود بنابراین سیستم ایمنی کودک بهبود مییابد.
7. با افزایش ترشح هورمون دوپامین و سروتونین، بغل کردن کودک میتواند باعث افزایش احساس شادی و تقویت احساسات مثبت در بزرگسالی کودک شود و در دراز مدت با خلق منفی او مقابله میکند.
8. در آغوش گرفتن کودک توسط بزرگسال میتواند با تنظیم خلق و هیجان و احساس پذیرفته شدن، تا حد زیادی کج خلقیها و قشقرقهای کودک را کم کند.
در آغوش گرفتن کودک فواید بسیاری دارد که آنها را بیان کردیم. اما اگر به طور خاص بخواهیم درباره مهم ترین ویژگی آن صحبت کنیم باید به ایجاد پیوند عاطفی عمیق میان مادر و کودک اشاره کنیم. روانشناسان در این باره نظرات مختلفی را بیان کردهاند.
به طور مثال در نظریه فروید در صورتی که پیوند عاطفی میان کودک و مادر شکل نگیرد اولین نیاز کودک که مربوط به مرحله دهانی میشود به درستی شکل نخواهد گرفت. چراکه مادر برای در آغوش گرفتن کودک خود زمان زیادی را صرف نخواهد کرد و این مرحله با احساس تنش و اضطراب برای کودک به پایان میرسد که در رشد شخصیت او در بزرگسالی اثرگذار است و یا در نظریه بالبی باعث ایجاد سبکهای دلبستگی ناایمن بین مادر و کودک مانند اختلال اضطراب جدایی در کودکان میشود.
اریکسون نیز مرحله اعتماد در برابر بیاعتمادی را بیان کرد که بر اساس نظر او اگر کودک دچار بیاعتمادی نسبت به جهان پیرامون خود شود دچار ترس و اضطراب میگردد. در واقع عشق و محبت مادر نسبت به فرزند و ارضای نیازهای جسمانی او باعث اعتماد کودک نسبت به جهان اطراف میشود. در نتیجه مادران باید مسئله در آغوش گرفتن کودک خود را بیش از پیش جدی گرفته و در صورتی که در این مورد با مشکل مواجه هستند باید از مشاوره کودک استفاده کنند. برای آشنایی بیشتر با مراحل رشد روانی ـ اجتماعی در نظریه اریک اریکسون کلیک کنید.
کودکانی که دچار محرومیت عاطفی در دوران ابتدایی تحول هستند، رشد هیجانی ضعیفتری خواهند داشت و در ایجاد روابــط اجتماعی وقفه و بازداری بیشتری نشان میدهند.
تا جایی که در سبب شناسی اختلال اوتـیسم نوع ارتباط کودک و مادر را تا حدی موثر دانستهاند. برخی داشمندان بر این نظر هستند که کودکان مبتلا به اوتیسم با احتمال بیشتری مادرانی دارند که ارتباط عاطفی کمتری با آنها برقرار میکنند، کمتر تمایل دارند آنها را از کودکی در آغوش بگیرند یا با آنها تعاملات مثبت داشته باشند که اصطلاحا به آنها مادران یخی یا مادران یخچالی گفته میشود. البته این نظریه در مورد تمامی موارد کودکان اوتیسم و مادران آن ها صدق نمی کند. زیرا ابتلا به اختلال اوتیسم دلایل خاصی دارد.
این کودکان با احتمال بیشتر مورد غفلت قرار میگیرند و تماس فیزیکی بسیار کمتری با والدین برقرار میکنند. معمولا والدین کودکان اوتیستیک از ابتدای رشد از هر گونه بغل کردن، تماس چشمی و تعامل از طرف فرزند خود پس زده می شوند. به همین دلیل مادران و پدران به احتمال بیشتری نسبت به ارتباط با آنها سرد میشوند. به عبارتی این مساله دوجانبه است. درست است که این موضوع علت اصلی اوتیسم نیست، با این حال در ایجاد و تشدید آن موثر است.
حتی بر اساس پژوهشها برخی کودکانی که تشخیص اوتیسم نگرفتهاند، بر اساس محرومیتهای شدید عاطفی در دوران اولیه رشد مثل محرومیت شدید از تماس عاطفی با مادر، بغل شدن، نگاه چشمی، مراقبت و تعامل و به عبارتی غفلت شدید مراقبین، در ارتباطهای اجتماعی دچار وقفه شدید شدند و تا حدی علائم شبیه اوتیسم نشان دادند. حتی در بسیاری مواقع این مورد می تواند موجب تاخیر در رشد کودک شود.
سخن پایانی
جسم و روان کودک به مراقبت از سوی والدین نیاز دارد. اما در بسیاری از موارد شاهد آن هستیم که اولویت والدین سلامت جسم فرزندانشان است و چندان به بهداشت روان آن ها توجهی نمی کنند. شاید علت این باشد که علائم مشکلات عصبی و روانی دیرتر آشکار شده و افراد به دلیل ناآگاهی از مسائل روانشناختی کمتر به آن توجه می کنند.
به همین دلیل مشاوره های روانشناسی خصوصا برای کودکانی که واکنش های غیر طبیعی دارند، بسیار ضروری و کمک کننده است. مشاوران حامی هنر زندگی با سال ها تجربه در این زمینه می توانند حامی کودکان عزیز باشند. برای کسب اطلاعات در خصوص مشاوره روانشناسی مرکز مشاوره حامی هنر زندگی کلیک کنید.
دیدگاه ها
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای مورد نیاز نشانه گذاری شده اند*