تشخیص اعتیاد به تریاک

اعتیاد و اختلال مصرف مواد افیونی یک الگوی مشکل ساز مصرف مواد مخدر است که منجر به اختلال یا ناراحتی قابل توجه بالینی می شود. سوء مصرف و اعتیاد به تریاک و سایر مواد افیونی تجویزی یک نگرانی عمده برای سلامتی است. از منظر تشخیصی، ضروری است که پزشک معیارهای اختلال مصرف مواد افیونی را به درستی درک کند. تشخیص اعتیاد به تریاک با عوارض مصرف آن مشخص می شود. می توان به علایمی مانند حالت تهوع، گیجی و یبوست اشاره داشت. برای دریافت مشاوره ترک اعتیاد کلیک کنید.

اعتیاد و تشخیص اختلال مصرف مواد افیونی

اختلال مصرف مواد افیونی یک وضعیت سلامت روان مزمن و قابل درمان است که در آن الگوی مشکل‌ساز سوءاستفاده از مواد افیونی باعث ناراحتی و یا اختلال در زندگی روزمره شما می‌شود. اختلال مصرف مواد مخدر در یک طیف قرار می گیرد. ممکن است خفیف، متوسط ​​یا شدید باشد و معمولاً شامل یک انگیزه شدید برای استفاده از مواد مخدر علیرغم عواقب آن، افزایش تحمل به مواد افیونی و یا علائم ترک هنگام توقف مصرف مواد افیونی است. اختلال مصرف مواد افیونی یک وضعیت مزمن (مادام العمر) با عواقب بالقوه جدی از جمله ناتوانی، مصرف بیش از حد، عود و مرگ است. درمان موثر امکان پذیر است و معمولاً شامل دارو درمانی و درمان شناختی رفتاری می شود.

اگر فکر می‌کنید در شروع مرحله وابستگی به مواد افیونی هستید، مهم است که در اسرع وقت به دنبال کمک باشید. یک آزمایش نمی تواند اختلال مصرف مواد افیونی را تشخیص دهد. بلکه ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی با تخصص اعتیاد بر ارزیابی کامل تاریخچه پزشکی و رفتارهای مرتبط با مصرف مواد افیونی تکیه می کنند. آن ها ممکن است آزمایش‌های دارویی را انجام دهند و گزارش‌های برنامه پزشکی نظارت بر داروهای تجویزی را ارزیابی کنند. یک فرد باید حداقل دو مورد از علائم ذکر شده در بخش علائم را داشته باشد تا اعتیاد تشخیص داده شود. مهم است که به یاد داشته باشید که اعتیاد در طیفی از شدت قرار می گیرد. دو تا سه علامت اعتیاد خفیف است. چهار تا پنج علامت آن متوسط ​و شش علامت یا بیشتر از آن اعتیاد شدید است.

1- تشخیص اعتیاد به تریاک | مواد افیونی

ماده افیونی تریاک یک عامل مصنوعی یا طبیعی است که گیرنده های تریاک را تحریک می کند و اثرات شبه تریاک ایجاد می کند. مواد افیونی نوعی از تریاک هستند که به طور طبیعی از خشخاش (مانند کدئین، مورفین و خود تریاک) به دست می‌آیند. آن ها برای درمان درد استفاده می شوند اما ممکن است به دلیل اثرات سرخوشی که به دنبال دارند مورد سوء استفاده قرار بگیرند. مواد افیونی مشتق شده طبیعی معمولاً در کنار مواد افیونی نیمه مصنوعی و مصنوعی مانند فنتانیل، هروئین (دیامورفین)، متادون، اکسی کدون و هیدروکودون مورد سوء استفاده قرار می گیرند.

مواد افیونی با اثر بر روی سیستم لیمبیک، ساقه مغز و نخاع، احساس درد را کاهش می دهند. آن‌ها به گیرنده‌های مغز متصل می‌شوند و سیگنال‌هایی را برای جلوگیری از درد ارسال می‌کنند و اثری آرام‌بخش ایجاد می‌کنند. چه در مورد ویکودین صحبت شود و چه در مورد مواد مخدر مانند تریاک و انواع خیابانی آن مانند هروئین، تأثیر اولیه همه یکسان است. با این حال شدت آن بسته به مقدار و نحوه مصرف دارویی متفاوت است. برای مثال اگر مواد را قورت دهید، مانند آنچه حین مصرف تریاک انجام می شود، تاثیرگذاری و رسیدن مواد به مغز بیشتر از تزریق و دود کردن آن طول می کشد. همچنین درمورد علائم اعتیاد به هروئین بخوانید.

2-انواع مواد افیونی

مواد مخدر دسته ای از داروهای شیمیایی بوده که یا طبیعی یا مصنوعی تولیده شده و با سلول های عصبی تعامل داشته و پتانسیل کاهش درد دارند. مواد افیونی در طبیعت وجود دارند، اگرچه هنوز هم می توانند در اشکال خالص شده و غلیظ خود بسیار خطرناک باشند. اپیوئیدها تقریباً همیشه با استفاده از فرمول شیمی ساخته می شوند. داروهای تجویزی برای درمان دردهای حاد مانند بهبودی پس از آسیب یا پس از جراحی به کار می روند و گاهی اوقات می توانند به دردهای مزمن کمک کنند. برخی از نمونه‌های اپیوئیدها و مواد افیونی تجویزی عبارتند از: اکسی کدون، اکسی مورفون، مورفین، کدئین، فنتانیل. همچنین درمورد تریاک برای دندان درد بخوانید.

هروئین یکی دیگر از مواد افیونی است که از مشتقات مرفین محسوب می شود و منحصراً برای اهداف تفریحی استفاده می شود. انواع مواد مخدر می توانند اعتیادآور شوند زیرا نه تنها درد را کاهش می دهند، بلکه می توانند در برخی افراد احساس سرخوشی ایجاد کنند. ایجاد این سرخوشی همراه با ایجاد تحمل (نیاز به افزایش دوز برای ایجاد همان اثر) می تواند منجر به اختلال مصرف مواد افیونی و بروز اعتیاد شود. همه کسانی که داروهای مخدر تجویزی مصرف می‌کنند دچار اختلال مصرف نمی‌شوند، به‌خصوص زمانی که آن ها را کوتاه‌مدت مصرف می‌کنند، مانند دوران نقاهت پس از عمل جراحی در بیمارستان.

ماده مخدر تریاک

تریاک یک نوعی از افیون یا ماده مخدر است که از گیاه خشخاش ساخته می‌شود. به طور معمول، تریاک به صورت یک بلوک سیاه یا قهوه ای مانند پودر قیر یافت می شود. همچنین به صورت مایع و همچنین جامد نیز موجود است. می توان آن را در اشکالی مانند دود کردنی، تزریق داخل وریدی یا به شکل قرص بلعیدنی مصرف کرد. این ماده می تواند حالت سرخوشی را القا کند که با احساس خوب بودن و همچنین خواب آلودگی آرام یا آرام بخشی مشخص می شود. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه خواص شیره تریاک بخوانید.

تریاک یا اشک خشخاش با نام علمی Lachryma papaveris، مایع سفید موجود در لاتکس خشک شده‌ای است که از کپسول‌های دانه خشخاش تریاک به دست می‌آید. تقریباً 12 درصد تریاک از آلکالوئید مورفین ضددرد تشکیل شده است که به صورت شیمیایی برای تولید هروئین و سایر مواد افیونی مصنوعی برای استفاده دارویی و تجارت غیرقانونی مواد مخدر فرآوری می‌شود. روش سنتی و سخت برای به دست آوردن لاتکس این است که غلاف های بذر نابالغ (میوه ها) را با دست خراش می دهند. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه اعتیاد به مورفین کلیک کنید.
لاتکس نشت می کند و خشک می شود و به رنگ زرد چسبنده ای تبدیل می شود که بعد مجددا خراشیده شده و آب می شود. کلمه مکونیوم برگرفته از عبارت یونانی شبیه تریاک، اکنون برای اشاره به مدفوع نوزادان استفاده می‌شود که از نظر تاریخی به فرآورده‌های مرتبط و ضعیف‌تر ساخته شده از سایر قسمت‌های خشخاش یا گونه‌های مختلف خشخاش اشاره دارد.

تشخیص اعتیاد به تریاک و عوارض مصرف آن

تریاک می تواند باعث کند شدن تنفس فرد شده و به طور بالقوه تا حد بیهوشی و مرگ در دوزهای زیاد پیش روی کند. از عوارض دیگر و علائم تشخیص اعتیاد به تریاک می توان به علایمی مانند حالت تهوع، گیجی و یبوست اشاره داشت. اعتیاد به تریاک معمولا باعث خشکی دهان و همچنین غشاهای مخاطی بینی می شود. مصرف آن با سایر موادی که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می دهند، مانند الکل، آنتی هیستامین ها، باربیتورات ها، بنزودیازپین ها یا داروهای بیهوش کننده عمومی، خطر ابتلا به افسردگی تنفسی را افزایش می دهد.
مصرف طولانی مدت می تواند منجر به تحمل دارو شود. به این معنی که فرد باید مقدار بیشتری از دارو را مصرف کند تا اثرات سرخوشی مشابه سابق را تجربه کند. همچنین منجر به وابستگی فیزیکی و اعتیاد می شود. اگر مصرف طولانی مدت کاهش یابد یا متوقف شود، علائم ترک رخ خواهد داد. در مجموع بهترین راه شناسایی و تشخیص اعتیاد به تریاک، بررسی علائم مصرف که شامل حالت تهوع، گیجی و یبوست می شود، می باشد.

1-اختلال در کنترل

فرد ممکن است تریاک را در مقادیر بیشتر یا مدت طولانی تر از آنچه در نظر گرفته شده مصرف کند، تمایل مداوم یا تلاش های ناموفق برای کاهش یا کنترل مصرف داشته باشد. به طور معمول زمان قابل توجهی را صرف تهیه، استفاده یا بهبودی از اثرات آن می کند.

2-آسیب اجتماعی

مصرف تریاک منجر به ناتوانی در انجام وظایف اصلی در محل کار، مدرسه یا خانه، ادامه مصرف علیرغم مشکلات اجتماعی یا بین فردی مداوم یا مکرر ناشی از اثرات آن، یا کناره گیری از فعالیت های اجتماعی، شغلی یا تفریحی در فرد می شود.

3-مصرف مخاطره آمیز

فرد ممکن است در شرایطی که از نظر فیزیکی خطرناک است مبادرت به مصرف تریاک بکند. مانند هنگام کار با ماشین آلات یا رانندگی با وسیله نقلیه یا علیرغم آگاهی از مشکلات جسمی یا روانی مداوم یا مکرر ناشی از مصرف آن یا تشدید آن به مصرف تریاک ادامه دهد.

4-معیارهای فارماکولوژیک

فرد ممکن است تحمل (نیاز به افزایش مقادیر تریاک برای رسیدن به اثر مورد نظر) یا ترک (سندرم ترک مشخصه زمانی که مصرف تریاک کاهش یا متوقف شود) را تجربه کند.

تفاوت بین اختلال مصرف، وابستگی و اعتیاد به مواد مخدر

وابستگی، اعتیاد و سوء استفاده از مواد سه اصطلاح رایج در حوزه مواد مخدر هستند. اکثر مردم از این اصطلاحات به صورت تصادفی و به صورت هم معنی استفاده می کنند، اما تمایز واضحی بین این سه مفهوم وجود دارد. در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تعریف روشنی از اعتیاد وجود ندارد. با این حال اکثر متخصصان توافق دارند که ولع مصرف مواد، ناتوانی در کنترل مصرف و همچنین ادامه مصرف دارو علیرغم پیامدهای منفی، همه از نشانه های اعتیاد هستند. هنگام تلاش برای تشخیص اعتیاد به مواد افیونی، علائم واضح را در نظر می گیرند.

وابستگی به مواد افیونی به ایجاد تحمل یا ترک اشاره دارد. تحمل نیاز به دوزهای بالاتر برای ایجاد اثر مشابه یا بهره مندی کمتر از همان دوز در طول زمان است. پس از قطع مصرف مواد افیونی، حالت تهوع، اسهال، آبریزش بینی یا سایر مشکلات وجود دارد. اختلال مصرف مواد افیونی الگویی از مصرف مواد افیونی است که باعث مشکلات زندگی یا پریشانی می شود. تنظیم یا حذف مصرف خود در پاسخ به مشکلات ناشی از دارو برای فرد مشکل است. اختلال مصرف مواد افیونی شامل وابستگی فیزیکی و وابستگی روانی می شود. زمانی که یک دارو آنقدر در افکار، احساسات و فعالیت‌های آن‌ها مرکزیت داشته باشد که نیاز به ادامه مصرف آن علیرغم پیامدهای منفی به یک ولع یا اجبار تبدیل می‌شود، افراد از نظر روانی وابسته هستند. برای دریافت مشاوره تلفنی فردی کلیک کنید.

پیشگیری از اعتیاد

چگونه می توان از اختلال مصرف مواد افیونی جلوگیری کرد؟ اگر شما یا یکی از اعضای خانواده به دنبال درمان برای دردهای حاد یا مزمن هستید، با پزشک در مورد داروهای ضد درد یا درمان هایی که جزئی از دسنه مواد افیونی نیستند صحبت کنید تا از مصرف مواد افیونی در خانه و انباشت آن ها در یخچال جلوگیری کنید.

• برای رفع مشکلات و مدیریت مسایل شخصی و خانوادگی و کنترل تنش ها و اضطراب ها روش های مقابله ای درست را آموخته و مهارت های حل مساله خود را ارتقا بدهید.
• حل معضلات روحی ناشی از دوران کودکی که منجر به شروع اختلال سومصرف مواد می شود را جدی بگیرید و با کمک درمانگران کمتر به روش های ناکارامد مانند مصرف مواد مخدر روی بیاورید.
• اگر از مواد افیونی تجویز شده استفاده می کنید، ضروری است که آن ها را با احتیاط بیشتری مصرف کنید تا از وابستگی و اعتیاد جلوگیری کنید.
• اگر از مواد مخدر تدخینی و تزریقی مصرف می کنید مراحل اولیه ترک اعتیاد و درمان را از سم زدایی شروع و با بستری و مراقبت های ویژه کمپ ترک اعتیاد ادامه بدهید. تا حد امکان برای پیشگیری از عود و برانگیختگی هوس مجدد از محیط های سابق بر این که آغاز کننده مصرف مواد بوده اند دوری کنید. از دوستان مصرف کننده فاصله بگیرید و به گروه های ترک کرده بپیوندید.

درمان اختلال مصرف مواد افیونی چیست؟

روش های درمانی موثری برای اختلال مصرف مواد افیونی موجود است. درمان اعتیاد اغلب به مراقبت مداوم نیاز دارد تا موثر باشد، زیرا اعتیاد به مواد یک بیماری مزمن با پتانسیل بهبود و عود است. گزینه های درمانی برای اعتیاد به تریاک بسته به نیاز فرد و شدت اعتیاد می تواند متفاوت باشد. از این رو درمان ها به شدت شخصی سازی و منحصربفرد است. یک فرد ممکن است در زمان های مختلف به انواع مختلف درمان نیاز داشته باشد.

انواع مختلف برنامه های درمانی عبارتند از:

• مشاوره سرپایی
• درمان سرپایی فشرده. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه درمان اعتیاد به مواد مخدر کلیک کنید.
• درمان اقامتی کوتاه مدت
• گروه درمانی بلندمدت

مؤثرترین راه درمان اعتیاد به تریاک

مؤثرترین شکل کلی درمان اعتیاد درمان با کمک دارو شناخته می شود. به این معنی که داروها با انواع مختلف مشاوره برای یک رویکرد جامع ترکیب می شوند. برخی از داروها می توانند به اصلاح شیمی مغز شما برای کمک به درمان کمک کنند. آن ها همچنین هوس ها را تسکین می دهند. علائم ترک اعتیاد را مدیریت و جلوی اثرات سرخوشی مواد افیونی را می گیرند.

• متادون: این دارو از علائم ترک جلوگیری و هوس را در افرادی که اعتیاد دارند کاهش می دهد. این دارو فقط در کلینیک‌های تحت نظارت ویژه موجود است.
• بوپرنورفین: این دارو اثرات مواد افیونی را مسدود می‌کند، علائم ترک را کاهش و هوس را کم می کند. درمان بوپرنورفین توسط متخصصان آموزش دیده ویژه در محیط های پزشکی ارائه می شود. این دارو به شکل قرص یا تزریق ماهانه در دسترس است.
• نالترکسون: این دارو اثرات مواد افیونی را مسدود کرده و از احساس سرخوشی جلوگیری می کند. این دارو نیز مانند سایر داروهای درمان اعتیاد در مطب به شکل قرص یا تزریق ماهانه در دسترس است.

سایر درمان ها

درمان با کمک دارو اغلب با مشاوره، درمان و خدمات پشتیبانی ترکیب می شود تا رویکردی جامع برای بهبودی ارائه دهد. این درمان ها شامل مواردی از قبیل آن هایی می شود که در ادامه می آید.

درمان‌های رفتاری: درمان‌های رفتاری مختلف می‌توانند به افراد کمک کنند تا به جنبه‌های روان‌شناختی اعتیاد رسیدگی کنند، مهارت‌های مقابله‌ای را بیاموزند و رفتارهای خود را اصلاح کنند. برخی از درمان های رایج مورد استفاده در درمان اعتیاد به تریاک عبارتند از:

• درمان شناختی-رفتاری (CBT): بر شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتارهای منفی مرتبط با مصرف مواد تمرکز دارد.
• مدیریت اضطراری: انگیزه هایی را برای حفظ پرهیز و دستیابی به اهداف درمانی، اغلب از طریق پاداش یا ژتون، ارائه می کند.
• مصاحبه انگیزشی: رویکردی بیمار محور است که به افراد کمک می‌کند دوگانگی های خود را در مورد ترک مصرف مواد کشف و رفع کنند.

سخن آخر در مورد تشخیص اعتیاد به تریاک

بیماری های پزشکی و روانپزشکی همراه و همچنین سایر اختلالات مصرف مواد باید ارزیابی شوند. پزشکان باید از روش های غربالگری و تشخیص مصرف مواد افیونی در محیط های بالینی آگاه باشند. درمان‌های مبتنی بر شواهد شامل سم‌زدایی، درمان نگهدارنده با داروی پیشگیری از عود و درمان روانی اجتماعی است. درمان نیاز به رویکردی چند رشته ای دارد، طولانی مدت است و شامل اصلاح رفتارهای عمیقاً ریشه دار از طریق استفاده از داروها و درمان های روانی اجتماعی است.

برای تشخیص اختلال مصرف مواد افیونی، یک فرد باید حداقل دو مورد از معیارهای فوق را در یک دوره 12 ماهه داشته باشد. شدت این اختلال را می توان به خفیف، متوسط ​​یا شدید، بسته به تعداد معیارهای برآورده طبقه بندی کرد. توجه به این نکته ضروری است که تشخیص اعتیاد به تریاک باید توسط یک متخصص واجد شرایط مانند یک پزشک، متخصص اعتیاد یا روانپزشک انجام شود که می تواند علائم، سابقه و سلامت کلی فرد را ارزیابی کند. آن ها معیارهای خاص را در نظر می گیرند و یک ارزیابی کامل برای تعیین تشخیص دقیق و ارائه توصیه های درمانی مناسب انجام می دهند. برای دریافت خدمات مشاوره روانشناسی  در زمینه تشخیص اعتیاد به تریاک کلیک کنید.