سن تنها بیرون رفتن با توجه به سطح استقلال و قدرت تصمیم گیری کودک

سن تنها بیرون رفتن کودکان چیست؟ بچه ها به دوری از والدین نیاز دارند. بودن با دوستان یا به تنهایی به آن ها اجازه می دهد بدون اینکه احساس کنند نیاز به هوشیاری بالایی دارند، آرامش پیدا کنند. والدین نگران هستند که فرزندان انتخاب های ضعیفی داشته باشند. به همین دلیل است که رها کردن آن ها بدون نظارت بزرگسالان دشوار است. اما تنها بیرون رفتن بالاخره باید اتفاق بیفتد، اما چه زمانی؟ از طرفی بستگی به عوامل متعددی از جمله میزان بلوغ، توانایی مدیریت پیشامدها دارد و از طرفی به میزان گشودگی و انعطاف پذیری والدین نسبت به استقلال عمل فرزندان دارد. برای کسب آگاهی بیشتر از مشاوره کودک مشورت بخواهید.

سن تنها بیرون رفتن کودک

برای والدین آسان نیست که ببینند بچه ها بزرگ می شوند و از آن ها فاصله می گیرند. یافتن تعادل بین دو حالت ایجاد فضای کافی برای تنها ماندن و یا محافظت بیش از حد می تواند یک چالش باشد. وقتی بچه‌ها می‌خواهند بیرون رفتن را به تنهایی شروع کنند، ترس و ناامنی در والدین ایجاد می‌شود که آیا زمان مناسب آن فرا رسیده است یا خیر. اما سن دقیقی برای این برای تنهایی بیرون رفتن از خانه و یا تنها ماندن کودک در خانه وجود ندارد. این امر به بسیاری از عوامل داخلی و خارجی بستگی دارد. با این حال، یکی از تعیین کننده ترین عناصر در مورد اینکه آیا زمان آن فرا رسیده است، میزان استقلال کودک است.

سن تنها بیرون رفتن | توجه به استقلال کودک

اینکه بچه ها می توانند به تنهایی بیرون رفتن را شروع کنند، موضوعی مستقل است که به عنوان یک والد، فکر کردن به رها کردن زنجیر مراقبت و اجازه دادن تدریجی به فرزند در دوره های کوچک آزادی عمل می تواند شما را بترساند. با وجود این، وظیفه و مسئولیت شماست که فرزندانی توانمند و مستقل تربیت کنید. همچنین مطالعه مقاله سپردن کودک به دیگران پیشنهاد می شود.

خودمختاری چیزی نیست که کودکان با رسیدن به سن خاصی به طور خودکار به دست آورند. بلکه این مهارتی است که از سال‌های اول زندگی به تدریج رشد می‌کند. آنچه باید برای شما مهم باشد این است که کارهای کوچک و مسئولیت‌ها را از کودکی به فرزندان محول کنید. عادت دادن کودکان به چیدن میز، تمیز کردن اتاق یا آماده کردن کوله پشتی مدرسه به آن ها کمک می کند تا اعتماد به نفس خود را افزایش دهند و احساس ارزشمندی شخصی داشته باشند.

کودکی که از سنین پایین به آن ها مسئولیت‌هایی سپرده شده است، توانایی استدلال و حل مشکلات را در خود پرورش داده اند. آن ها بیشتر از کودکانی که همیشه بیش از حد مورد حمایت قرار گرفته اند برای رویارویی با جهان به تنهایی آماده خواهند بود و ترس از تنهایی در کودکان به تدریج کاهش پیدا می کند.

عوامل موثر بر سن تنها بیرون رفتن

وقتی بچه‌ها می‌خواهند برای اولین بار تنهایی بیرون بروند، والدین میخواهند بدانند که آیا زمان مناسبی است یا خیر. بچه ها با توجه به عوامل مختلف مانند سطح استقلال کودکان و توانایی تصمیم گیری  در سنین مختلف به بلوغ و توانایی تعقل منطقی می رسند. والدین معمولا گاهی قادر به تشخیص این ویژگی ها هستند و با توجه به همان تصمیم می گیرند که اجازه بدهند بچه ها تنها بیروند یا خیر. در ادامه توصیه های بیشتری در مورد چگونگی تشخیص اینکه آیا کودک شما آماده تنها بیرون رفتن است یا نه آورده شده است.

1-پذیریش وجود ابهام و عدم اطمینان از موقعیت ها

علاوه بر خودمختاری، عوامل دیگری نیز بر تصمیم گیری والدین در مورد اینکه چه زمانی به کودکان اجازه دهند بیرون رفتن را به تنهایی تجربه کنند تأثیر می گذارد. شما باید عدم اطمینان را حتی با وجود تمام کنترل ها و مراقبت ها بپذیرید. هر بار که فرزند شما خانه را ترک می کند، احتمال خطر وجود خواهد داشت. پذیرش عدم اطمینان و ابهام بابت اینکه با وجود تمام مراقبت ها همچنمان موقعیت غیرقابل پیش بینی وجود دارد کار را برای شما کمی آسان تر می کند. در برخی مواقع، والدین باید درجاتی از ناراحتی را بپذیرند.

همیشه این احتمال وجود دارد که فرزند شما از روی هوی و هوس کاری را انجام دهد که به شکلی نامطلوب و ناامن است. بچه هایی هم هستند که در لحظه دوری از والدین شخصیتشان تغییر می کند. آنقدر این شیوه رایج است که روانشناسان اصطلاح سندرم ادی هاسکل را برای آن ابداع کرده اند. هر کاری که می توانید برای ایمن نگه داشتن کودکان انجام دهید و در عین حال متوجه باشید که برای اشتباه کردن بهرحال به فضایی نیاز دارند. اشتباه کردن یکی از بهترین راه های یادگیری است و شما با محدود کردن دائمی و سرسختانه راه آن را برای فرزند مسدود می کنید.برای آشنایی با روش درست برخورد با اشتباهات کودک کلیک کنید.

2-کاهش خطر جدی

برخی بچه ها در خانه‌ای بزرگ می شوند که در آن دسترسی به انواع ابزارهای خطرآفرین راحت است. هر لحظه می توانند ابزار آسیب زا را بدون توجه به میزان خطرافرینی دست بگیرند. آن ها می آموزند که با ابزار چگونه کار کنند. می‌دانند چگونه یک چاقو را تمیز کنند و و دقیقاً می‌دانند که آن ها به همان نسبت چقدر خطرناک هستند. بیشتر کودکان از خطراتی که ابزارها ایجاد می کنند آگاه هستند. در کنار این ها، دسته ای دیگر از بچه ها خطرات موجود را فریبنده و بی پایه می دانند. به همین شکل استفاده از مواد مخدر و مصرف مشروبات الکلی و استعمال دخانیات مانند سیگار همیشه وجود دارد و فقط بخشی از همه خطراتی است که بچه ها رو تهدید می کند.

مصرف مواد مخدر در سنین پایین‌ از آنچه که بسیاری از والدین می‌خواهند باور کنند، فراگیرتر است. اولین برخورد بچه ها با مواد مخدر ممکن است در ۱۲ سالگی باشد که خواهر یا برادر بزرگتر یکی از دوستان آن ها مصرف ماری جوانا را پیشنهاد می دهد که گاهی بعضی از بچه ها آمادگی دارند که نه بگویند اما همه بچه ها در سنین پایین برای این کار آماده نیستند. مطمئن شوید که برخی از این صحبت‌های دشوار را با فرزندان قبل از بیرون رفتن به تنهایی همراه با دوستان انجام می‌دهید. حتی اگر فکر می کنید آن ها برای تهدید شدن توسط چنین خطری خیلی جوان هستند، همچنان برای مراقبت بیشتر هشدارهای لازم را بدهید.

3-سن تنها بیرون رفتن | سطح بلوغ

مهم ترین عاملی که تعیین می کند بچه ها چه زمانی می توانند تنها یا با دوستان خود بیرون بروند مساله بلوغ عقلی و سنی آن ها می باشد. توجه کنید ببینید که فرزند وقتی از شما دور است تا چه میزان و با چه اطمینانی در موقعیت های مختلف انتخاب های خوبی انجام می دهد. اگر از میزان صلاحیت تصمیم گیری آن ها مطمئن نیستید چند سوال که به عنوان نمونه در ادامه اورده شده است بپرسید. هنگامی که دوستانت بخواهند کاری را با هم انجام بدهید که فکر می‌کنی دردسرساز و خطرناک است، چگونه با آن ها صحبت می‌کنی؟ درصورتی کهکسی به تو مواد مخدر یا الکل تعارف بکند چه می‌کنی؟ اگر در مسیری گم شوی یا مجروح شوی با چه کسی تماس می‌گیری؟

همچنین باید به بلوغ کودکانی که بچه ها با آن ها بیرون می رود نیز توجه کنید. اگر آن بچه ها را نمی شناسید، سعی کنید به نحوی با آن ها آشنا شوید. آنچه را که برای شما مهم است در مورد آن ها بپرسید و شناخت پیدا کنید. به این ترتیب تا حدودی احساس اطمینان می کنید که آن ها تأثیرات بدی روی بچه ها نخواهند داشت. در این رابطه مطالعه مقاله آموزش مهارت تصمیم گیری به کودکان پیشنهاد می شود.

4-سن تنها بیرون رفتن | شخصیت کودک و ایمنی محیط

برخی از کودکان بیشتر ماجراجو و مصمم هستند، در حالی که برخی دیگر محتاط تر و حتی شاید ترسوتر باشند. تصمیم برای تنهایی رفتن به جاهای مختلف کاملاً شخصی است. به این معنی که فرزند شما باید خودش تصمیم بگیرد. شما نباید بچه ها را مجبور به انجام این کار کنید و او را با همسالان خود مقایسه کنید. اجازه دادن به بچه ها برای رفتن به نانوایی آن طرف خیابان یا بیرون ریختن زباله ها شباهتی به این مساله ندارد که به او اجازه دهید مسیر مدرسه اش را که پانزده دقیقه با آن فاصله دارد پیاده برود. برای آشنایی با تاثیر محله و محیط بر کودک کلیک کنید.

میزان امن بودن فضای زندگی و محیطی که کودک در آن رفت و آمد می کند تیز بر تصمیم گیری ها تاثیر می گذارد. ممکن است اگر خانواده در یک شهر کوچک و آرام یا در یک منطقه مسکونی زندگی می کنند، ترجیح بدهند که به بچه ها اجازه بدهند تنها با دوستان خود بیرون بروند. اما اگر در محله ای که ناامنی زیاد است و یا امکان بروز جرم و خلاف در آن زیاد است زندگی کنند به زمان بیشتری جهت اجازه دادن برای تنهایی بیرون رفتن نیاز داشته باشند. در این رابطه مطالعه مقاله عوامل موثر در بزهکاری کودکان و نوجوانان پیشنهاد می شود.

رهنمودهایی برای کمک به بچه ها

برای تنهایی بیرون رفتن سن مشخص و معتبری برای همه موارد وجود ندارد. با این حال کارشناسان توصیه کردند که اجازه ندهید کودکان قبل از ۹ یا ۱۰ سالگی به تنهایی بیرون بروند. زیرا آن ها بلوغ شناختی لازم برای تشخیص و ارزیابی خطرات را ندارند. به تدریج فرصت تجربه به کودک بدهید. با رها کردن فرزند در خانه و تنها گذاشتن او برای چند ساعت شروع کنید.

در این وضعیت می توانید برای انجام کارهایی که در نزدیکی منزل باشند بیرون بروید. بعداً نقش‌ها را عوض کنید و اجازه دهید بدون شما بیرون بروند. اگر در یک منطقه مسکونی زندگی می کنید، اجازه دهید آن ها بدون نظارت شما با دوستان خود بازی کنند. در اولین بارهایی که بدون شما مسافت های طولانی را طی می کنند، مانند طی کردن فاصله خانه تا مدرسه، ترجیح داده می شود این کار را با همراهی خواهر و برادر یا دوستان خود انجام دهند. در این رابطه مطالعه مقاله تربیت کودک مقتدر پیشنهاد می شود.

1-سن تنها بیرون رفتن | آگاهی دادن کافی

قبل از ترک خانه، اطلاعات مناسب سن را درباره خطرات و موقعیت‌هایی که باید در نظر بگیرند به آن ها ارائه دهید. برای مثال اجتناب از افراد مشکوک، انتخاب امن ترین مسیرها و حفظ آدرس و شماره تلفن والدین. در عین حال باید از فهرست کردن مداوم و یاداور شدن بیش از حد خطرات موجود، از تحت فشار گذاشتن و ترساندن آن‌ها اجتناب کنید. به‌ویژه اگر دستورالعمل‌هایی در مورد نحوه عمل به آن ها هنگام‌مواجهه با مسایل را ندهید. آن ها را هوشیار کنید اما باعث ناامنی فلج کننده نشوید. چرا که اساسا شجاعت و قدرت رویارویی با مسایل را از آن ها می گیرید و سپس اعتماد به نفس کافی برای ساده ترین کارها را نیز نخواهند داشت.

2-بازسازی موقعیت ها

موقعیت هایی را طرح ریزی کنید و از آن ها بپرسید که در صورت قرار گرفتن در مواقع بحرانی این چنینی چگونه عمل کرده و واکنش نشان خواهند داد. به این ترتیب به آن ها کمک می‌کنید تا استدلال کنند و به دنبال راه‌حل‌های مقابله‌ای باشند، علاوه بر ارزش دادن به نظرات که باعث افزایش اعتماد به نفس کودک می شود موقعیت ها را با آن ها تمرین کنید. به این ترتیب، می‌بینید که آیا فرزند دستورالعمل‌ها را درک کرده است یا خیر و همچنین به او کمک می‌کند تا با مشکلاتی که ممکن است چند بار اول پیش بیاید، به شکلی واقعی روبرو شود.

علاوه بر این، همراهی با بچه ها در طول یادگیری را شروع کنید اما به او اجازه دهید خود او تصمیم بگیرد. بعداً به کودک اجازه دهید به تنهایی جلوی شما راه برود در حالی که شما از پشت سر بر او نظارت می کنید تا در نهایت احساس کند که برای انجام این کار به تنهایی آماده شده است.

3-سن تنهایی بیرون رفتن کودک | آزادی های کوچک

به دلیل انتخاب آسان تر، بازی در حیاط و پیاده روی در محله به تنهایی، اولین گام هایی است که والدین معمولاً وقتی می خواهند به فرزندان اجازه دهند کمی آزادی را کشف کنند، برمی دارند. برخی از بچه‌هایی که می‌خواهند به تنهایی به جایی بروند، خیلی کوچک‌تر از آن هستند که در جایی بدون سرپرست باشند. اگر کودک پنج ساله شما از شما بخواهد که به تنهایی پیاده روی کند، گفتن نه آسان است، اما در عرض چند سال بعد طبیعتا برای انجام کارها آماده می شود.

به طور کلی، کودکان هفت ساله و کمتر را نمی توان به حال خود سپرد که از خود مراقبت کنند، از خیابان عبور کنند، توسط یک غریبه فریب نخورند، بدانند کجا هستند یا به آن ها اعتماد کرد که به تنهایی بیرون بروند. هنگامی که کودک ۸ یا ۹ ساله می شود، همه چیز تغییر می کند. در این رابطه مطالعه مقاله تربیت کودک 6 تا 12 ساله پیشنهاد می شود.

مطمئناً دانش‌آموزان کلاس سوم و چهارم نیز به اندازه کافی بالغ یا مسئولیت‌پذیر نیستند که با دوستان خود به تنهایی در مکان‌های عمومی بیرون بروند اما این سنی است که در مقایسه با سال های قبل می‌توانید به راحتی آزادی بیشتری بدهید. به عنوان مثال، بازی جلو در خانه یا حیاط خلوت، پیاده روی به سمت خانه همسایه در همان منطقه، گام های خوبی در راستای اعمال ازادی های کوچک به شمار می رود.

4-سن تنها بیرون رفتن | داشتن تلفن همراه

وقتی کودک ثابت کرد که می‌توانید به او اعتماد کنید، شما نیز می‌توانید استقلال بیشتری بدهید. گام‌های کوچک به شما کمک می‌کند تا تعیین کنید که بچه ها چقدر آماده هستند و احساس استقلال دهی شما چگونه است. همیشه وقتی بچه ها بسیار کوچک هستند و بیرون بازی می‌کنند، آن ها را چک کنید. همچنین اگر می‌خواهید بچه ها را به تنهایی بیرون بفرستید زمان مناسبی برای استفاده از تلفن همراه خواهد بود. این یکی دیگر از اقدامات ایمنی بخش است. برای آشنایی با روش درست تربیت کودک کلیک کنید.

بنابراین می دانید که آن ها ایمن هستند. یک راه خوب برای کاهش بسیاری از خطرات، دادن تلفن همراه به فرزندان است. شماره خود را از قبل در آن برنامه ریزی کنید و مطمئن شوید که آنها می دانند چگونه از آن استفاده کنند. همچنین می توانید یک برنامه ردیابی را روی تلفن کودک قرار دهید تا در صورت گم شدن آنها بتوانید آنها را پیدا کنید.

سن تنها بیرون رفتن | سخن آخر

بچه‌ها به سرعت بزرگ می‌شوند و قبل از اینکه اماده شوید از شما می‌خواهند که تنها بیرون بروند. اگر آن ها از بیرون رفتن با والدین اجتناب می کنند به نظر می رسد که ترجیح می دهند بطور مستقل چه به تنهایی و چه با دوستان بیرون بروند. این نقطه عطفی است که در طی دو سال ظاهر می شود زیرا بچه ها به دنبال استقلال بیشتری از خانواده خود هستند. انتخاب این که به فرزند اجازه دهید با دوستانتان برای پیاده روی به پارک یا مرکز خرید بیرون برود به شما به عنوان والدین بستگی دارد.

انتخاب شما به محل زندگی و میزان جرم و جنایت در منطقه شما، سن و توانایی های فرزند و همچنین سطح راحتی شخصی شما بستگی دارد. برخی از والدین ترجیح می دهند استقلال را از سنین پایین القا کنند، در حالی که برخی دیگر با احتیاط بیشتری رفتار می کنند و تا قبل از سنین نوجوانی اجازه آزادی زیاد نمی دهند. هر آنچه را که انتخاب کنید احتمالا برای شما و خانواده شما مناسب است و در واقع هیچ پاسخ درست یا غلطی وجود ندارد.

اگر به تنهایی این تصمیم را می گیرید با توجه به توضیحات، احتمالاً متوجه خواهید شد که چه زمانی فرزند آماده است. اما ممکن است برای تصمیم گیری در مورد مناسب بودن یا نبودن آن ها به کمک بیشتری نیاز داشته باشید در این صورت با مشاوره روانشناسی مشورت بخواهید.