گوشه گیری در افسردگی | افسرده ها را بشناسید

تمایل به گوشه گیری در افسردگی یکی از نشانه‌هایی است که در اغلب بیماران افسرده دیده می‌شود. هر شخصیتی، ویژگی‌های منحصر به فرد خود را دارد، برخی درون گرا و منزوی و برخی برون گرا و اجتماعی هستند. بنابراین کناره گیری از اجتماع به خودی خود بیماری نیست، اما یکی از مهمترین نشانه‌های افسردگی محسوب می‌شود. توجه نکردن به گوشه گیری افراد افسرده آن‌ها را در معرض خطر مرگ قرار می‌دهد. در ادامه این مقاله ابتدا به بررسی گوشه گیری در وضعیت‌های مختلف و سپس به اهمیت و راه‌های کمک به بیماران افسرده پرداخته‌ایم. پیش از آن توصیه می‌کنیم برای درک بهتر این بیماری مقاله افسردگی را مطالعه کنید.

علت کناره گیری و گوشه گیری فقط افسردگی است؟

همانطور که گفته شد، انزوا طلبی و کناره‌گیری از جمع می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. به عنوان مثال ممکن است فردی از اجتماعات اطراف خود لذت نبرد و تفاوت‌های زیادی با دیگران احساس کند، بنابراین تمایلی به بودن در جمع نمی‌یابد. این پدیده امروزه بیشتر بین فرزندان جوان و نوجوان با والدینشان دیده می‌شود. معمولا ارزش‌ها و علایق فرزندان به خصوص در دوره بلوغ با والدینشان متفاوت است، همین مسئله خود می‌تواند باعث افسردگی بشود. در ادامه به چند دلیل عمده کناره گیری از جمع بیشتر می‌پردازیم:

1. گوشه گیری در افسردگی

افسردگی، به سرماخوردگی بیماری‌های روانی معروف است. شاید چون گسترده‌تر و شیوع بیشتری دارد. گوشه گیری در افسردگی یکی از نشانه‌های شایع آن است. اما تنها زمانی تشخیص اختلال افسردگی داده می‌شود که فرد نسبت به قبل از افسردگی، در رفتارش تغییر ایجاد شده باشد، یعنی فرد پیش‌تر شخصیتی اجتماعی داشته‌است و اکنون گوشه‌گیر و منزوی شده. نشانه‌های افسردگی ممکن است تا سال‌ها پنهان بماند. برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه مقاله علائم افسردگی شدید می‌تواند مفید باشد.

2. تیپ شخصیتی درون گرا

برخی افراد عمدتا به دلیل ژنتیک و تربیت خانوادگی، افرادی انزوا طلب و غیر اجتماعی هستند. باید پذیرفت که این ویژگی، یک ویژگی درونی‌ست و نباید دستاویز تمسخر، انتقاد و یا تحقیر قرار بگیرد. ممکن است خود فرد از شرایط خود راضی باشد و کم حرف بودن و تنها بودن را ترجیح بدهد، بنابراین برچسب زدن به این افراد، جز آسیب زدن به آن‌ها، کارکرد دیگری ندارد.

3. اختلالات شخصیتی

ابتلا به اختلالات شخصیتی مثل شخصیت اسکیزوئید و شخصیت اجتنابی فرد را از دیگران و اجتماع گریزان می‌کند. اما وجه تفاوت این دو شخصیت در این است که شخصیت اسکیزوئید علاقه‌ای به تعامل با دیگران ندارد، اما شخصیت اجتنابی دائما نگران این است که مورد تمسخر دیگران قرار بگیرد، در حالی که بسیار دوست دارد در جمع باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه شخصیت اسکیزوئید و