اطلاع از نحوه رفتار صحیح با بیماران مبتلا به ام اس یکی از مهمترین ارکان برای حمایت از این بیماران میباشد. ام اس نوعی بیماری تحلیل کننده سیستم خود ایمنی است، به این معنی که سیستم ایمنی فرد مبتلا به این بیماری علیه بخشی از سلولهای عصبی به مبارزه میپردازد و باعث از بین رفتن قسمتهایی از سلولهای عصبی میشود. معمولا این بیماری ناتوان کننده بوده و حملات مختلفی را در طی دورههای زمانی مختلف دارد. درمان مشخصی برای این بیماری وجود ندارد، اما با توجه به عامل ایجاد کننده بیماری میتوانیم از بروز حملات جدید جلوگیری کنیم و باعث کاهش سرعت تخریب بیماری شویم. برای اطلاع از نحوه برخورد صحیح با این بیماران تا انتهای مطلب همراه باشید. همچنین پیشنهاد میکنیم برای شناخت بیشتر مقاله بیماری ام اس را مطالعه کنید.
در مورد بیماران مبتلا به ام اس چندین نکته را باید در نظر گرفت که در ادامه توضیح داده شدهاند:
افراد مبتلا به این بیماری نیازمند زندگی کردن در شرایط کم تنش هستند، این امر بدین معنا نیست که ما باید شرایط بدون استرس را برای آنها فراهم کنیم، امکان این کار نزدیک به صفر است. زیرا کوچکترین کارها نیز میتواند استرس زا باشد. اما ما میتوانیم با مجموعهای از اقدامات فشار بیش از حد را از روی دوش افراد مبتلا به این بیماری برداریم. برای مثال مشاغلی که به خودی خود استرس زا هستند، برای این بیماران مناسب نیست و میتواند درصورت عدم تحمل تعارض توسط بیمار باعث افزایش سرعت بیماری آنها شود. وجود بیماران مبتلا به ام اس و نگهداری و مراقبت از او میتواند منجر به بروز تعارضاتی در خانواده شود. برای حل تعارضات در خانواده میتوانید از مشاوره خانواده بهره مند شوید.
از آن جا که نمیتوانیم استرس را در زندگی کم کنیم میتوانیم با بالا بردن ظرفیت تحملبیماران مبتلا به ام اس آنها را برای حوادث زندگی آماده سازیم. آنها همانند افراد سالم نیازمند تجربیات زندگی روزمره هستند. ایزوله کردن و نگه داری آنها در یک گوشه برای محافظت خود میتواند موجب بدتر شدن بیماری آنها شود. مهم است با بیماران درباره آینده بیماری آنها صحبت شود و آنها باید بدانند که مهارت کنترل استرس برای آنها از دیگران مهمتر است. همچنین روشهای آرمیدگی میتواند برای کاهش اضطراب این افراد مفید باشد. در این زمینه میتوانید از مشاوره کنترل استرس کمک بگیرید.
بیماران مبتلا به ام اس از نظر سلامتی نیز آسیب پذیرتر از دیگران هستند، در نتیجه اطرافیان این بیماران باید نسبت به سلامتی جسمانی آنها و وضعیت بهداشتی این بیماران حساسیت بالاتری را نشان دهند. اگر در شهرهای آلوده زندگی میکنند، در صورت امکان در روزهایی که وضعیت هوا نابسامان است یا از خانه خارج نشوند و یا حتما از ماسک استفاده کنند. همچنین باید عادات غذایی صحیح داشته و در انتخاب نوع غذا دقت کنند.
با توجه به این که این بیماری درمان یک مرحلهای ندارد و حتی با رعایت تمام نکات بهداشت روانی و جسمی باز هم احتمال عود کردن آن وجود دارد، اطرافیان بیمار باید توجه داشته باشند که طولانی بودن و نامشخص بودن بیماری موجب نوعی بیتفاوتی و خستگی بیمار میشود. این امر بدان معناست که بیمار در ابتدای تشخیص بیماری به شدت نسبت به بیماری خود هشیار است و توجه زیادی به بیماری و سلامتی خود دارد اما رفته رفته فرسوده میشود و نسبت به بیماری خود بی تفاوت میشود.
ممکن است بیمار از مصرف داروهایش سرباز زده و میل به انجام فعالیتها و رفتارهایی را داشته باشد که برایش مفید نیستند. این مرحله شاید مهمترین و چالش برانگیزترین مرحله بیماری است. مهمترین نقش اطرافیان در این مرحله حمایت از بیمار است. افسردگی در این بیماران قابل پیش بینی است، که ممکن است نیازمند مداخلهی یک متخصص باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر از افسردگی کلیک کنید.
اگر بیمار به مرحلهای برسد که تمایلی برای ادامه درمان نداشتهباشد تکلیف چیست؟ معمولا مجموعهای از عوامل وجود دارند که باعث میشود تا بیمار میل و رغبت خود را به ادامه درمان از دست بدهد. گاهی دیده میشود خانوادههای بیماران مبتلا به بیماریهای مزمن بیش از حد به بیمار فشار میآورند و سعی در کنترل همیشگی بیماران دارند. به خاطر داشته باشیم که کنترل بیمار به معنی ایجاد فشار و زندانی کردن بیمار در زندان ترسناک محبت اجباری ما است، که این خود میتواند باعث آزار روحی و ناامیدی در بیمار شود. مهم است بیمار بتواند آگاهانه تصمیم بگیرد و احساس کند زندگی جریان عادی خودش را طی میکند.
از دیگر جریاناتی که پیش میآید، افراد خانواده نقش حمایتی خود را بیش از حد اعمال میکنند و مانند مادر سعی میکنند تا امکانات غیر ضروری را به هر شکل برای بیماران فراهم کنند. این امر باعث بروز دو مشکل میشود، یک این که فرد از نقش بیمار بودن خود احساس گناه کرده و به صورت آشکار یا ناآشکار دست به اعمال خود تخریب گرایانه بزند و سپس میتواند باعث خشم بیمار شده و با اطرافیان رابطه پرخاشگرانه داشته باشد. توجه کنیم که ما نمیتوانیم همیشه بیمار را کنترل کنیم و همه چیز را برای او فراهم کنیم، و حتی اگر توان این کار موجود باشد این امر غیرضروری و مضر خواهد بود. بیماریهای مزمن نیازمند حمایت و توجه هستند و کافی است در کنار بیمار باشیم و به اندازه به او توجه کنیم و اجازه ندهیم بیمار احساس ناتوانی از جانب اطرافیان داشته باشد.
در نهایت یکی دیگر از اقدامات مؤثر در این زمینه کمک گرفتن از روانشناسان سلامت است. روانشناسان سلامت نیروهایی در حوزه سلامت روان هستند که دانش لازم را برای کنارآمدن و زندگی بهتر با بیماریها به خصوص بیماریهای مزمن دارا هستند. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه روانشناسی سلامت کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه رفتار صحیح با بیماران مبتلا به ام اس می توانید با مشاوران مرکز مشاوره روانشناسی حامی هنر زندگی از طریق تلفن ثابت از کل کشور با شماره 9099075228 و از تهران با شماره 9092305265 تماس بگیرید.
دیدگاه ها
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای مورد نیاز نشانه گذاری شده اند*