ماندگاری پتیدین در بدن چقدر است؟ پتیدین که با نام مپریدین نیز شناخته میشود و با نام تجاری Demerol فروخته میشود، یک داروی ضددرد مخدر مصنوعی از کلاس فنیل پیپریدین است. اثرات نامطلوب تجویز پتیدین در درجه اول مربوط به مواد افیونی آن است که تهوع، استفراغ، سرگیجه، دیافورز، احتباس ادرار و یبوست می شود. با توجه به اثرات محرک متوسط با واسطه دوپامین و نوراپی نفرین، احتمال اثرات آرام بخشی کمتری در مقایسه با سایر مواد افیونی دارد. با ماندگاری حدود ۴ ساعت، می تواند توسط ماما به عنوان تسکین درد هنگام زایمان تجویز شود. مانند هر دارویی، مزایا و معایبی دارد. برای دریافت مشاوره ترک اعتیاد کلیک کنید.
پتیدین یک داروی ضد درد و تسکین دهنده اپیوئیدی (از خانواده داروهای مسکن مخدر) است و به صورت تزریقی عضلانی تجویز می شود. مانند سایر مواد افیونی، از جمله مورفین و کدئین با مسدود کردن گیرنده های درد در مغز شما عمل می کند. فرم دارویی پپتیدین به صورت محلول شفاف، بی رنگ و استریل برای تزریق در نظر گرفته شده است. مشخصات بالینی آن شامل نشانه های درمانی پتیدین هیدروکلراید به عنوان مسکن برای تسکین دردهای متوسط تا شدید از جمله: کاهش درد زایمان، داروهای قبل از عمل و بی دردی در حین بیهوشی و کاهش درد بعد از عمل می باشد.
پتیدین معمولاً به زنان بریتانیایی که در بیمارستان زایمان میکنند داده میشود و مطالعات نشان میدهد که حدود ۲۵ درصد از مادران بریتانیایی که در حال زایمان هستند پتیدین را به عنوان تسکین درد میپذیرند. اغلب قبل از اپیدورال (داروهای ضد درد که بدن شما را از کمر به پایین بی حس می کند) استفاده می شود که می توان از آن با داروهای مسکن دیگر مانند (Entonox) استفاده کرد.
زمانی به طور گسترده در استرالیا نیز برای دردهای ناشی از طیف وسیعی از شرایط استفاده می شد، اما استفاده از آن در حال کاهش است زیرا داروهای مخدر ایمن تری در حال حاضر در دسترس هستند. پتیدین به شدت اعتیادآور است و بنابراین به طور مداوم یا در درمان دردهای ادامه دار در شرایط مزمن تجویز نمی شود.
به طور کلی پتیدین این اواخر دیگر مانند سابق به طور معمول تجویز نمی شود و استفاده از آن به دلیل خطر بالای وابستگی ممنوع است. اما گاهی اوقات چنانچه ذکر شد برای کمک به کاهش درد زایمان طبیعی در هنگام زایمان استفاده میشود. با این حال در سالهای اخیر حتی در بخشهای زایمان نیز تا حد ممکن کمتر مورد استفاده قرار می گیرد زیرا نشان داده شده است که مورفین به عنوان جایگزین باعث تسکین درد برای مدت طولانیتر با عوارض جانبی کمتر میشود.
اعتیاد به مسکن ها، که به عنوان اعتیاد به مواد افیونی یا اختلال مصرف مواد افیونی (OUD) نیز شناخته می شود، یک وضعیت پزشکی جدی است که با وجود عواقب مضر با مصرف اجباری و غیرقابل کنترل مواد افیونی مشخص می شود. مسکن ها یا اپیوئیدها دسته ای از داروها هستند که معمولاً برای تسکین درد تجویز می شوند، زیرا می توانند به گیرنده های اپیوئیدی در مغز متصل شوند و سیگنال های درد را مسدود کنند. با این حال، آنها همچنین خطر اعتیاد و وابستگی بالایی دارند. در اینجا مروری بر اعتیاد به مسکن ها و عوارض جانبی آنها آورده شده است:
- تغییرات مغزی: مواد افیونی بر سیستم پاداش مغز تأثیر می گذارد و منجر به احساس لذت و سرخوشی می شود. با گذشت زمان، مغز ممکن است برای تولید این احساسات به مواد افیونی وابسته شود.
- استعداد ژنتیکی: برخی از افراد ممکن است به دلیل عوامل ژنتیکی که بر نحوه پاسخ مغز به مواد افیونی تأثیر می گذارد، مستعد ابتلا به اعتیاد به مواد افیونی باشند.
- عوامل روانی: آسیب های گذشته، اختلالات سلامت روان و استرس های محیطی می توانند در ایجاد اعتیاد نقش داشته باشند.
- داروهای تجویزی اپیوئیدها: به عنوان مثال می توان به اکسی کدون (OxyContin)، هیدروکودون (Vicodin)، مورفین، کدئین و فنتانیل اشاره کرد.
- مواد افیونی غیرقانونی: هروئین یک ماده افیونی غیرقانونی است که به شدت اعتیادآور است و می تواند منجر به وابستگی شدید شود.
1. عوارض جسمی:
- یبوست
- تهوع و استفراغ
- خواب آلودگی یا آرام بخش
- افسردگی تنفسی (تنفس آهسته)
- افزایش خطر مصرف بیش از حد که می تواند کشنده باشد
2. عوارض روانی:
- نوسانات خلقی
- اضطراب یا حملات پانیک
- افسردگی
- تحریک پذیری
- گیجی یا اختلال شناختی
3. اثرات اجتماعی و رفتاری:
- انزوا از دوستان و خانواده
- مشکلات مالی ناشی از هزینه های دارویی
- مسائل حقوقی مربوط به مصرف یا نگهداری مواد مخدر
- بی توجهی به مسئولیت ها در محل کار، مدرسه یا خانه
4. مدارا و وابستگی:
- با استفاده طولانی مدت، افراد ممکن است تحمل داشته باشند و برای دستیابی به اثرات مشابه به دوزهای بالاتری از مواد افیونی نیاز داشته باشند.
- وابستگی ممکن است رخ دهد و در صورت قطع ناگهانی مواد افیونی منجر به علائم ترک شود.
در بزرگسالان ممکن است از دوزهای تکی که در ادامه معرفی می شوند استفاده شود و معمولاً نباید بیشتر از چهار ساعت تکرار شوند. تزریق زیر جلدی یا عضلانی: ۲۵ تا ۱۰۰ میلی گرم. تزریق داخل وریدی: ۲۵ تا ۵۰ میلی گرم. در افراد مسن یا ناتوان دوز اولیه نباید از ۲۵ میلی گرم تجاوز کند زیرا در بین بیماران مسن یا ناتوان به اثرات تضعیف کننده مرکزی پتیدین حساسیت خاصی دارد. در کودکان: تک دوز معمول ۰.۵ تا ۲ میلی گرم بر حسب کیلوگرم وزن بدن با تزریق عضلانی امپول پتیدین خواهد بود.
در صورت لزوم این دوز ممکن است تکرار شود و حداقل چهار ساعت بین دوزها فاصله باشد. استفاده از یک سرنگ مدرج کوچک برای تجویز دقیق دوزها در کودکان توصیه می شود. در غیاب سرنگ های مدرج، قبل از اندازه گیری دوز، محلول باید با آب تزریقی رقیق شود. روش اجرای تزریق پتیدین ممکن است با تزریق زیر جلدی، عضلانی یا داخل وریدی آهسته انجام شود.
پتیدین یک ضد درد مخدر مصنوعی شبیه به مورفین است، اگرچه اثر کمتر و کوتاهتری دارد. پتیدین به سرعت عمل می کند. معمولاً در عرض ۱۰ دقیقه اثرات خود را به جا گذاشته و ۲ تا ۴ ساعت ماندگاری آن طول میکشد. در شرایط زایمان اگر زنی زایمان طولانی داشته باشد بعد از بین رفتن اثرات دارو می توان دوباره به او پتیدین تزریق کرد. اثر ضد درد آن معمولاً برای ۲ تا ۴ ساعت بعدی پس از تزریق باقی می ماند. از طریق سیستم عصبی محیطی بر روی سیستم CNS و عضلات صاف اثر می گذارد. همچنین درمورد درد زایمان بخوانید.
اما اثر ضعیف تری بر روی ماهیچه های صاف نسبت به مورفین دارد و بنابراین تأثیر کمتری بر سرفه، حرکت روده، تون صفراوی و ترشح هورمون های هیپوفیز دارد. پتیدین همچنین باعث آزاد شدن هیستامین از ماهیچه ها و در نتیجه باعث بروز تعدادی از واکنش های آلرژیک می شود. مانند سایر انواع مواد مخدر افیونی، پتیدین به گیرنده های مواد افیونی متصل می شود و اثرات فارماکولوژیک اصلی خود را بر روی سیستم عصبی مرکزی اعمال می کند، جایی که اثرات ضد درد و آرام بخش آن دارای ارزش درمانی خاصی است. دپرسیون تنفسی تولید شده توسط پتیدین را می توان با نالوکسان و نالورفین مدیریت کرد.
همه داروها از جمله پتیدین، می توانند عوارض جانبی مختلفی بر افراد مختلف داشته باشند. پتیدین برای کاهش احساس درد از طریق قطع کردن سیگنالهای اعصاب درد بین مغز و بدن عمل میکند. اما از آنجایی که عوارض جانبی پتیدین با دوز مکرر افزایش می یابد این دارو اغلب برای درمان درد استفاده نمی شود. دوز مکرر، به ویژه در افرادی که عملکرد کلیه ضعیفی دارند، میتواند منجر به بیماریهای عصبی مانند لرزش، پرش و بیماری صرع شود. مانند همه داروهای مخدر، پتیدین نیز باعث مشکلات تنفسی کشنده یا تهدید کننده زندگی می شود. خطر بروز برخی موارد بیشتر است. از جمله:
همانطور که گفته شد پتیدین یک داروی اپیوئیدی است و میتواند باعث مشکلات تنفسی شود. افرادی که پتیدین مصرف می کنند در صورت مصرف منظم این دارو، حتی پس از مدت کوتاهی ممکن است به این دارو وابسته شوند. افراد همچنین هنگام مصرف پتیدین علائم تحمل نشان می دهند. این بدان معنی است که آن ها باید مقادیر بیشتری از مواد افیونی مصرف کنند تا اثر مشابهی داشته باشند. با افزایش دوز، خطر عوارض جانبی نیز افزایش می یابد. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه علت تنگی نفس کلیک کنید.
نشانگر خطر اپیوئیدی میتواند به شما کمک کند تا دریابید که آیا با مصرف آن به مشکلی برخورد می کنید یا خیر. این علامت ها می تواند شامل موارد زیر باشد:
در هرکدام از این عوامل پزشک باید دوز پتیدین را بررسی مجدد کند. عوامل دیگری وجود دارد که ممکن است استفاده شما از پتیدین را محدود کند. برای مثال، اگر الکل مینوشید یا داروهای دیگری مصرف میکنید که میتوانند باعث خواب آلودگی در طول روز شوند. پزشک بهترین فردی است که به شما توصیه می کند که آیا پتیدین داروی مناسبی برای شما خواهد بود، چه مقدار نیاز دارید و چه مدت آن را مصرف کنید.
درد هر فردی منحصر به فرد است و داروهای مسکن مختلف در شرایط مختلف موثر خواهند بود. درد برخی از افراد به تسکین درد غیردارویی به خوبی پاسخ میدهد، در حالی که برخی دیگر ممکن است به داروهای غیرافیونی نیاز داشته باشند. پتیدین معمولاً برای درمان درد توصیه نمی شود زیرا مواد افیونی ایمن تری در دسترس هستند. پزشک شما بهترین کسی است که شما را راهنمایی می کند که آیا یک داروی مخدر برای شما داروی مناسبی است یا خیر، چه مقدار نیاز دارید و چه مدت باید آن را مصرف کنید. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه انواع داروهای اعتیادآور کلیک کنید.
اگر درد مزمن (طولانیمدت) داشته باشید، ممکن است پزشک تغییراتی در سبک زندگی برای کمک به مدیریت ناراحتی پیشنهاد دهد که شامل تناسب اندام و سرعت فعالیت، فعالیتهای اجتماعی، تکنیکهای تمدد اعصاب و مدیریت کلی سلامت باشد. چنانچه برای شما پتیدین تجویز شده است اما درد به خوبی کنترل نشده است یا عوارض جانبی غیرمنتظره ای به جا گذاشته است با پزشک مشورت کنید. از قطع سرخود دارو، کاهش یا افزایش دوز آن خودداری کنید.
پتیدین باید به آرامی تجویز شود تا خطر عوارض جانبی کاهش یابد. هنگام تجویز پتیدین به بیماران مبتلا به بیماری آسم، کورپولمونال شدید یا کاهش عملکرد تنفسی، مراقبت شدید لازم است. پتیدین فقط باید با احتیاط و در دوز کاهش یافته در نوزادان و نوزادان نارس، بیماران مسن و ناتوان و در بیماران مبتلا به آسیب سر، نارسایی شدید کبدی یا کلیوی استفاده شود. نارسایی کلیوی ممکن است منجر به تجمع متابولیت بالقوه سمی نورپتیدین، به ویژه با تکرار دوز شود. پتیدین در بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید، نارسایی قشر آدرنال، شوک و تاکی کاردی فوق بطنی باید با احتیاط مصرف شود.
اگرچه پتیدین کمتر از مورفین اسپاسم زا است، ممکن است اسپاسم حالب یا اسفنکتر را تسریع کند. متعاقباً در بیماران مبتلا به هیپرتروفی پروستات و اختلالات مجاری صفراوی، از جمله کسانی که درد ثانویه به آسیب شناسی کیسه صفرا دارند باید با احتیاط مصرف شود. همچنین در بیماران مبتلا به الکلیسم حاد، افزایش فشار داخل جمجمه یا سابقه اختلالات تشنجی، فشار خون پایین، احتیاط لازم است زیرا ممکن است فشار خون را بیشتر کاهش دهد.
مراقبت حین مصرف مانند بنزودیازپین ها یا داروهای مرتبط نیز نباید فراموش شود. اثرات ضعیف کننده مرکزی پتیدین ممکن است با استفاده همزمان از سایر داروهای تضعیف کننده سیستم عصبی مرکزی از جمله داروهای ضد اضطراب و آرام بخش، خواب آور، باربیتورات ها و ضد افسردگی های سه حلقه ای، سایر مسکن ها، الکل و بیهوش کننده های عمومی تقویت شود. ممکن است افسردگی تنفسی، افت فشار خون و آرامبخشی عمیق یا کما ایجاد شود. مصرف همزمان پتیدین و داروهای آرام بخش مانند بنزودیازپین ها یا داروهای مرتبط ممکن است منجر به آرامبخشی، افسردگی تنفسی، کما و مرگ شود.
به دلیل این خطرات، تجویز همزمان با این داروهای آرام بخش باید برای بیمارانی که گزینه های درمانی جایگزین برای آن ها امکان پذیر نیست اختصاص داده شود. اگر تصمیم به تجویز همزمان پتیدین با داروهای آرام بخش گرفته شود، باید از کمترین دوز مؤثر استفاده شود و مدت درمان باید تا حد امکان کوتاه باشد. بیماران باید از نظر علائم و نشانه های دپرسیون تنفسی و آرامبخشی به دقت تحت نظر باشند. در این رابطه، اکیداً توصیه میشود که به بیماران و مراقبان آن ها اطلاع داده شود تا از این علائم آگاه باشند.
مصرف بیش از حد(اوردوز) پتیدین می تواند باعث شلی عضلانی، افسردگی تنفسی، روان پریشی، پوست سرد و لطیف، افت فشار خون و کما شود. سندرم سروتونین در بیمارانی که همزمان درمان ضد افسردگی با مهارکنندههای انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) یا مهارکنندههای مونوآمین اکسیداز یا سایر انواع دارو دریافت میکنند، رخ داده است.
تشنجهای صرعی که گاهی اوقات در بیمارانی که پتیدین تزریقی به صورت مزمن دریافت میکنند، به تجمع متابولیت نورپتیدین (normeperidine) در پلاسما نسبت داده میشود. مرگ و میر به دنبال مصرف بیش از حد پتیدین خوراکی یا داخل وریدی رخ داده است. در مصرف و تجویز آن باید بسیار محتاط بود. برای دریافت خدمات مشاوره روانشناسی کلیک کنید.
دیدگاه ها
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای مورد نیاز نشانه گذاری شده اند*