درمان پدوفیلیا | بیماری پدوفیلیا چیست و چه علائمی دارد؟

درمان پدوفیلیا به روش های گوناگونی انجام می شود. اختلال پدوفیلیک اختلال روانی است که فرد بیمار در آن گرایش های جنسی نسبت به کودکان دارد. این گرایش به کودکان اغلب نسبت به کودکان قبل از سن بلوغ است. این قبیل اختلالات در اثر عوامل ایجاد شده و به روش های خاصی درمان پذیر است. بهتر است برای افزایش اطلاعات خود در این زمینه این مقاله را دنبال کنید.  

نظریات روانشناسان در زمینه درمان پدوفیلیا

دیوید پرسکات سال‌ها با پدوفیل‌ها روبرو می‌شد و سعی می‌کرد ارزیابی کند که آیا افراد قبل از او در درمان پیشرفت کرده‌اند یا خیر. پرسکات یک درمانگر مجاز است که در مینه سوتا یکی از 20 ایالتی که قوانین تعهد مدنی را تصویب کرده اند کار می کرد. دادگاه‌های این ایالت‌ها این قدرت را دارند که کودک آزار ها، متجاوزین و سایر مجرمان جنسی را که دوران محکومیت خود را به پایان رسانده‌اند اما برای ورود مجدد به جامعه خطرناک‌ تلقی می‌شوند، محدود کنند.
زندانیان سابق می توانند برای مدت نامحدود یا تا زمانی که ثابت کنند درمان آنها را ایمن کرده است در آنجا بمانند. پرسکات گفت: «تاکنون تحقیقات نشان می‌دهد که درمان به طور قطعی می‌تواند مؤثر باشد. دکتر فرد برلین، مدیر کلینیک اختلالات جنسی جان هاپکینز در بالتیمور می گوید: «ما نمی دانیم چگونه می توانیم این واقعیت را تغییر دهیم که یک فرد از نظر جنسی جذب کودکان می شود. اما این بدان معنا نیست که درمان موفقیت آمیزی وجود ندارد.»
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اختلال میل جنسی به کودکان کلیک کنید.  

اینفوگرافیک درمان پدوفیلیا

انواع اختلال پدوفیلیک

اختلال پدوفیلیک هم به افرادی مربوط می شود که آزادانه این علاقه را فاش می کنند وهم به افرادی که هرگونه کشش جنسی را برای کودکان پیش از بلوغ یا 13 سال و کمتر با وجود شواهد قابل توجهی از جذابیت انکار می کنند. به عنوان مثال فردی که آشکارا اذعان می کند که علاقه جنسی او به کودکان واقعی است و بیشتر از علاقه جنسی او به افراد مسن تر و بالغ است کسی است که این پارافیلیا را فاش می کند. تنها در این صورت ممکن است اختلال پدوفیلیک در آن ها تشخیص داده شود.
اگر آن ها احساس گناه، شرم یا اضطراب مرتبط با این علایق نداشته باشند باشند و هرگز براساس این انگیزه ها عمل نکرده باشند می توان آن ها را دارای گرایش جنسی پدوفیلیک دانست اما اختلال پدوفیلیک را ندارند. فردی که علاقه خود را به کودکان انکار می کند اما به وضوح به دنبال آن ها است و این علاقه را تقویت می کند ممکن است هم چنان مبتلا به اختلال پدوفیلیک تشخیص داده شود.  

معیارهای تشخیص اختلال پدوفیلیا

کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ویرایش پنجم معیارهای تشخیصی را که برای تشخیص اختلال پدوفیلیک باید رعایت شوند تشریح می کند. معیارها به شرح زیر است:

• فرد تخیلات یا تمایلات شدید جنسی را تجربه می کند که شامل فعالیت جنسی با کودکان پیش از بلوغ، در یک دوره حداقل 6 ماهه می شود.
• فرد بر اساس این میل های جنسی عمل کرده است یا این میل ها باعث ناراحتی جدی شده است.
• او حداقل 16 سال سن دارد و حداقل 5 سال از قربانی خود بزرگتر است. توجه: این مربوط به افرادی در اواخر نوجوانی که درگیر رابطه جنسی مداوم با مثلاً 12 یا 13 سال هستند، نمی شود.

اگر فرد معیارهای اختلال پدوفیلیک را داشته باشد، باید ارزیابی شود و مشخص شود که آیا این اختلال عبارت است از:

• نوع انحصاری، در حالی که فرد فقط جذب کودکان می شود
• نوع غیر انحصاری، در حالی که فرد علاوه بر افراد بالغ، جذب کودکان نیز می شود.
• محدود به محارم
• جذب جنسی به مردان
• جذب جنسی زنان
• جذب جنسی هر دو

 

افراد در معرض اختلال پدوفیلیا

درواقع تعداد کمی از افراد در معرض خطر ابتلا به اختلال پدوفیلیک هستند. اولا به نظر می رسد بین پدوفیلی و اختلال آنتی سوشال یعنی شخصیت های ضداجتماعی هم بستگی وجود دارد زیرا مردانی که هر دو ویژگی را دارند تمایل بیشتری به رفتارهای جنسی با کودکان دارند. بنابراین اختلال شخصیت ضداجتماعی نیز ممکن است یک عامل خطر برای اختلال پدوفیلیک باشد. ثانیا بسیاری از مردان بالغ مبتلا به پدوفیلی سابقه آزار جنسی در دوران کودکی خود را گزارش می کنند. این مورد نیز یک عامل خطر برای اختلال پدوفیلیک باشد.
این موارد ممکن است نشان دهنده یک رابطه علت و معمولی باشد یا نباشد درنهایت عواملی هم چون اختلال رشد عصبی در رحم می تواند منجر به اختلال پدوفیلیا شود. مردان بالغ مبتلا به اختلال پدوفیلیک گزارش کرده اند که در سن بلوع نوجوانان یا حوالی آن متوجه علاقه ی جنسی خود به کودکان شده اند این همان زمانی است که مردان از تمایلات جنسی خود آگاه می شوند که به کدام جنسیت زن و مرد علاقمند هستند.
بااین حال به دلیل تفاوت در رشد نوجوانان و عواملی مانند علاقه جنسی متناسب با سن و کنجکاوی جنسی تشخیص اختلال پدوفیلیک درسنین پایین دشوار است. این توضیح می دهد که چرا یک فرد باید حداقل16 سال سن داشته باشد و 5 سال هم از کودک بزرگتر باشد تا این اختلال تشخیص داده شود. عناصر اختلال پدوفیلیک ممکن است در طول زمان تغییر کنند چه فرد تحت درمان قرار گیرد یا از درمان صرف نظر کند. این عناصر شامل پریشانی ذهن مانند احساس گناه و شرم، آسیب روانی اجتماعی، یا تمایل به انجام رفتارهای جنسی با کودکان است. علاوه بر این هرچه فرد مسن تر باشد کمتر احتمال دارد که رفتار جنسی با کودکان داشته باشد.  

درمان پدوفیلیا

کسانی که از اختلال پدوفیلیک رنج می برند برای مقابله با بیماری خود تنها نمی مانند. چند گزینه درمانی موثر برای آن ها وجود دارد:

1- درمان پدوفیلیا | درمان شناختی رفتاری

مدل های شناختی رفتاری ثابت کرده اند که با موفقیت افراد مبتلا به اختلال پدوفیلیک را درمان می کنند. این مدل‌ها از همدلی قربانی، آموزش قاطعیت، پیشگیری از عود و همچنین شامل مقابله با تحریف‌های شناختی فرد و همچنین آموزش نگهداری مادام‌العمر استفاده می‌کنند. در نهایت این شکل از درمان برای تصحیح افکار و باورهای پدوفیل که کودکان مایل به درگیر شدن در این فعالیت هستند کار می کند و به مجرم کمک می کند تا با قربانی نیز آشنا شود. برای آشنایی بیشتر با روش های درمان اختلالات جنسی کلیک کنید.
درمانگر رفتار شناختی عمدتاً به تغییر جهت دادن به تفکر پدوفیل ها و در نتیجه رفتار خود با استفاده از روش های مختلف برای کمک به حذف افکار شهوانی خود نسبت به کودکان توجه دارد. انواع مختلفی از روش‌های رفتاردرمانی شناختی وجود دارد، از جمله رویکردهای شرطی‌سازی، آموزش مهارت‌های رفتاری، آموزش روابط اجتماعی، آموزش همدلی، و تلاش برای پرداختن به الگوی برانگیختگی جنسی.
بیزاری درمانی نوعی رفتار درمانی است که تلاش می کند چیزی منفی را با خیال پردازی جنسی نامناسب یک پدوفیل مرتبط کند. این نوع درمان با استفاده از تکنیک های تجسم انجام می شود. یک رویکرد این است که مجرمان جنسی در مورد یک واکنش انحرافی خیال پردازی کنند و وقتی احساس می کنند از نظر جنسی برانگیخته می شوند، در مورد عواقب دستگیری، رفتن به زندان و تجاوز جنسی در زندان خیال پردازی کنند.

2- درمان پدوفیلیا به صورت گروهی

بسیاری از مجرمان جنسی در حالی که در زندان هستند با استفاده از گروه درمانی درمان می شوند که در آن درمانگر و سایر همسالان خود سعی می کنند به سایر مجرمان کمک کنند تا با رفتارهای انکار و منطقی خود مقابله کنند. این گروه‌ها به‌منظور ایجاد محیطی غیرتهدیدکننده ایجاد شده‌اند که در آن افرادی که تحت درمان قرار می‌گیرند بتوانند احساس امنیت نسبتاً خوبی داشته باشند.
این نوع درمان مواجهه درمانی نامیده می شود و هدف آن کمک به مجرمان برای ایجاد همدلی با دیگران است. امیدواریم که مواجهه همسالان و درمانگران با تفکر غیرمنطقی که برای سوء استفاده از کودکان به کار می برند، به آن ها کمک کند تا از انکار و تغییر خارج شوند. گروه درمانی امروزه یکی از روش های درمانی محبوب است.

3- درمان پدوفیلیا | روان درمانی

روان درمانی موثرترین شکل درمان پدوفیلی نیست. با این حال، هنوز مهم است که به پدوفیل ها آموزش دهیم که ریشه مشکلات آن ها چیست. پل ناکمن، روانشناس بالینی و مشاور جنسی، بیان می کند که او بر آموزش این مردان تمرکز می کند که مشکل بیشتر از این تماس خاص با این قربانی است. این به نحوه مدیریت زندگی خود، چگونگی رفع نیازهای خود علاوه بر نیازهای جنسی مربوط می شود. برای بسیاری از آن ها تماس جنسی با یک کودک راهی برای احساس شایستگی، قدرت، این است که او تا حدودی بر زندگی خود کنترل دارد»

4- دارو درمانی

دارو اغلب همزمان با روان درمانی استفاده می شود. این داروها عبارتند از:

• آنتی آندروژن ها:مانند پرووزا و لوبرون که میل جنسی را کاهش می دهند.
• مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین

اختلالات جنسی اجباری و اختلالات وسواس را نیز پوشش می دهند. پیشنهاد شده است که پارافیلیا بخشی از طیف OCD است. با توجه به این نکته، داروی OCD سرترالین (Zoloft) بر روی پدوفیل ها آزمایش شد. این درمان موثر ثابت شد و مطالعات بعدی انجام شد که این باور را تایید کرد که پارافیلیا با اختلالات وسواس فکری عملی مرتبط است و درمان‌های ضد افسردگی یکسان برای هر دو موثر است. تحقیقاتی بر روی 58 پدوفیل انجام شد و اثربخشی سه SSRI جداگانه - فلووکسامین، قرص فلوکستین و سرترالین را مقایسه کرد. نتایج نشان داد که سطح فانتزی‌های پارافیلیک بدون هیچ تفاوت معنی‌داری در مورد اثربخشی بین سه SSRI مورد آزمایش کاهش یافت.

5- درمان محرومیت از آندروژن

درمان محرومیت از آندروژن یک درمان دارویی است که شامل کاهش هورمون های مردانه در سیستم پدوفیل ها، به ویژه هورمون تستوسترون است. به عبارت ساده تر، ADT اخته شیمیایی است. مطالعات نشان داده اند که درمان فیزیکی (هورمون درمانی و اخته) در همه انواع پارافیلیا نسبت به درمان های روانی اجتماعی موفق تر بوده است. درمان های دارویی، درمان های  انتخابی برای جدی ترین انحرافات جنسی هستند. طبق نظر Rsler و Witztum، ترکیبی از آگونیست های GnRh و روان درمانی نتایج مثبتی در درمان پدوفیلی نشان داده است.
مطالعات تجربی نشان می‌دهد که مؤثرترین درمان در مورد آزار جنسی فیزیکی، روش‌های اخته کردن فیزیکی، غیرقانونی یا شیمیایی است. دلیل مؤثر بودن این روش ها به این دلیل نیست که بیماری در حال درمان است، بلکه بیشتر به این دلیل است که میل جنسی مرد مهار می شود. هیچ چیزی در مورد نگرش ذهنی مورد توجه قرار نمی گیرد. با این حال، اگر کسی از آن ها برای رضایت شخصی خود استفاده جنسی نکند، آسیب کمتری به کودکان وارد می شود. آیا پدوفیلیا قابل درمان است؟ بسیاری باور نمی کنند که ممکن است. با این حال، برخی معتقدند که اگر مجرم واقعاً انگیزه داشته باشد، می‌تواند یاد بگیرد که رفتار خود را اصلاح کند و بر اساس انگیزه‌های خود عمل نکند.

6- داروهای مهارکننده هورمون

پروژسترون ها، آگونیست های هورمون آزادکننده گنادوتروپین، مهارکننده رقابتی تستوسترون. این داروها ممکن است بین 3 تا 10 ماه طول بکشد تا نتایج را نشان دهند، همگی دارای عوارض جانبی منفی هستند و ممکن است هزینه زیادی برای مصرف داشته باشند.
آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین به روش ترجیحی برای درمان هورمونی تبدیل شده اند، زیرا آن ها اثرات نامطلوب کمتری دارند و اثربخشی بهتری نسبت به سایر درمان های مهارکننده تستوسترون دارد. یکی از عوارض جانبی خوب این نوع هورمون درمانی که کشف شده است این است که وقتی تکانه های جنسی پدوفیل ها توسط هورمون درمانی کاهش می یابد، تمایل بیشتری به شرکت در روان درمانی دارند.

7- خانواده درمانی

سیستم‌های خانواده درمانی در خانه‌هایی که زنای با محارم رخ داده است امتحان شده است و همه اعضای خانواده می‌خواهند که خانواده را دوباره متحد کنند یا دست نخورده نگه دارند. این نوع درمان باید بینش گرا باشد. همه اعضای خانواده به خصوص والدین درگیر هستند. تمرکز اصلی درمان این است که پدر مسئولیت اعمال خود را بپذیرد و مادر به خاطر مشارکت او در مشکل باید پذیرای درمان گروهی باشد. برای آگاهی بیشتر درباره خانواده درمانی می توانید از مشاوره خانواده تلفنی کمک بخواهید.
هر یک از اعضای خانواده باید به صورت گروهی در درمان شرکت کنند و همچنین مشاوره فردی داشته باشند. گروه های خودیاری نیز توصیه می شود. تحت هیچ شرایطی نباید کسی غیر از عامل آزار و اذیت را مقصر دانست یا به هیچ وجه مسئول رفتار پدوفیل ها دانست.  

درمان پدوفیلیا | سخن آخر

باور به درمان پذیری افراد مبتلا به پدوفیلیا تقریبا اشتباه است. رها شدن این گونه افراد در جامعه پس از درمان تا حدی خطر افرین است. این افراد علاوه بر درمان های دارویی و ... نیاز به روان درمانی و مشاوره روانشناسی در طولانی مدت دارند. مشاور یا روانشناس با بررسی رفتار و افکار آن ها می تواند بهبود یا عدم آن را تشخیص دهد.